Τέρας baroque

 Ρε, δεν ήμουν γιούκα τελικά. Κάτι άλλο σε φυτό εσωτερικού χώρου ήμουν. Σοκ. Τέλος πάντων, πλάκα είχε! Μόνο που δεν βούτηξα στη θάλασσα γιατί είμαι φλώρικο μουφαγιούκα. Wannabe γιούκα. 

 Απίστευτο, αλλά αρκεί μία βραδιά, κλασικά, για να ταράξεις όλους σου τους κύκλους και τους κύκλους των άλλων και τα τετράγωνα και τα τρίγωνα και δώσ'του το la follia και δωσ΄του τα πάρ' tea και δωσ΄του τα γιούκα. Τζόνι, λα χέντε εστά μουϊ λόκα. Συνοψίζοντας: Βρήκα άτομο που δεν έχει ούτε κινητό! Βρήκα άτομο που μου εξηγεί για πoιο λόγο ο εγκέφαλος μας είναι προγραμματισμένος να «φοβάται» τις κατσαρίδες λόγω του εξωσκελετού τους. Το κατάπια αμάσητο, τόσο ωραίο ήταν. Μετά βρήκα άτομο που μου είπε «Μη σταματήσεις να γράφεις. Συνέχισε να γράφεις.» Αυτό το άτομο νιώθω ότι το αγαπώ, το αγαπούσα, θα το αγαπώ, κάθετα, οριζόντια και διαγώνια, ότι είναι η αγάπη και μετά δεν είναι τίποτα και είναι η βουτιά μου, η σπρωξιά για τη μεγάλη βουτιά μου βασικά. Μετά, μετά, μετά τα λόγια είναι περιττά και δε λες «αγαπάς», αλλά σίγουρα θες να είσαι μαζί μου λες και σίγουρα δεν είσαι. Είσαι; Δεν είσαι; Είσαι. Δεν είσαι... Είσαι! Είσαι. Είσαι; Είσαι, εγώ πάντως είμαι και στέλνω «αγάπη» στο νησί και ο καθένας να πάρει όσο θέλει. Έχω μπόλικη και χαμένο δεν πάει πράμα.

 

 Άμα αρχίσεις να λες πολλές φορές μία λέξη, ή να την γράφεις τότε η λέξη γίνεται τέρας. Επίσης σκεφτόμουν ότι μερικές μορφές επικοινωνίας καλό είναι να μένουν ανάλαφρες, ίσα που η φωτιά τους να σιγοκαίει και να σε γεμίζει, γνώση, αμφιβολία και συναίσθημα. Παράγοντες ζωτικής σημασίας για το ανήσυχο. 

 Όταν το la follia ανεβάζει θέλω να ντυθώ τίμιο, αυθεντικό μπαρόκ και να αρχίσω να ανεβαίνω και να κατεβαίνω τα σκαλάκια στην πλατεία Συντάγματος σε ένα χαλαρό αερόβιο μπαρόκ σετάκι παροξυσμού. 

 Κάμποσα άτομα χθες μου είπαν ότι τους αρέσουν οι ερωτήσεις μου, κάποια άλλα κάποιες φορές μου φωνάζουν για τις ερωτήσεις μου και κάποιοι άλλοι τα κλασικά με το καπέλο. Σου αρέσουν τα ρεβύθια; Τι χρώμα είσαι σήμερα; Τι νιώθεις όταν ακούς τη λέξη «φρίττω». Συμπαθείς τις κατσαρίδες; Δε με νοιάζει κανένα νούμερο σου. Δε με νοιάζει πόσο είσαι, πόσα παίρνεις, σε ποιον όροφο μένεις, πόσα αδέρφια έχεις, πόσο τον έχεις, πόσες είχες, το νούμερο του κινητού σου, το νούμερο των ακολούθων σου, το νούμερο των παπουτσιών σου, των κυβικών σου, των αλόγων σου και των κιλών σου. Yo. 

Μερικές νύχτες πριν τις θαρραλέες Περσείδες

 Τις τελευταίες πολλές μέρες εκτυπώνω διάφορα και τα μοιράζω στην πόλη! Η φάση στο κεφάλι μου είναι λίγο κλάψα της Dido, λίγο (πολύ) Tom's dinner και ένα κουπλεδάκι που τριγυρίζει στο μυαλό μου και δεν μπορώ ν'ανακαλέσω από που έχει ξεκολλήσει. Θα ήθελα ίσως για ένα βράδυ να βγω, να πιω πολύ. Αλλά μετά θυμάμαι ότι δε μου αρέσει το αλκοόλ. Μετά δε θυμάμαι... Θέλω να γίνω γιούκα. Πολύ όμορφο γιούκα και να μη με νοιάζει τίποτα. Μετά θα ήθελα να εξαφανιζόντουσαν τα σόσιαλ. Είναι τρομακτική αρρώστια. Όλοι ψάχνουν να βρουν κάτι που δεν υπάρχει και να δείχνουν κάτι που δεν είναι, ή και που να'ναι ποιος χέστηκε κι αν χέστηκε, γιατί;  Κάποιος έπεισε μεγάλη μερίδα κόσμου ότι η διαφορετικότητα είναι πράμα κακό και προσπαθούν να γίνουν όλοι ίδιοι. Δεν ξέρω που να πάω να βρω από τους άλλους. Από αυτούς που δεν έχουν καν κινητό και που αντί για ουάου stories της στιγμής κάνουν ουάου παραμύθια ζωής.
 Σήμερα θέλω να γίνω γιούκα λοιπόν, να πάω για να πιω παντού και όταν ζεσταθώ πολύ, να πάω στην αγαπημένη μου θάλασσα να κάνω μία βουτιά λίγο πριν ξημερώσει. Θα έχω το μαγιό μου κάτω από το κάθισμα.

Υ.Γ. Με τη δύναμη του γιούκα
Υ.Υ.Γ. Α, δεν είναι σπόντα για ΄σενα, είναι η αλήθεια που βράζει η καρδιά μου
Υ.Υ.Υ.Γ. Ίσως και μην είναι γιούκα
Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Θα το κάνω τώρα ένα στόρι κι εγώ μπεεεεε μήπως σε βρω

ανατρίχιασα

Θα ήθελα το σπίτι μου να είναι γεμάτο γίδες! Γεμάτο από αυτά τα εξαιρετικά πορτρέτα: http://www.lifo.gr/viral/animals/152339. Ή το κομμωτήριο μου, ή το ινστιτούτο αισθητικής μου, ή το κρεοπωλείο μου, ή το γραφείο κηδειών μου, ή ένα αστυνομικό τμήμα, ή το λεωφορείο μου!