Μα πώς μπορείς να μην ερωτεύεσαι ξανά και ξανά, αυτό που ήσουν, αυτό που έγινε, αυτό που συμβαίνει, την πιθανότητα, τον φόβο; Είμαι ένα μεγάλο ψέμα.
Προσπαθούσα να πείσω όλους μαζί με εμένα πώς έρωτας δεν υπάρχει. Πώς αυτή η ζεστασιά, η προσμονή, αυτό το ξέχασμα και το αλλιώτικο καρδιοχτύπι δεν υπάρχουν; Αυτή η προσπάθεια, η κίνηση, το χαμόγελο και η μουσική που παίζει από κάπου που ποτέ δεν είδες και πότε δεν καταλάβες το πως. Ομορφιά παντού και ταξίδι. Ταξίδια για να σε βρω, για να με βρω. Στο παραμύθι υπάρχει πρωταγωνιστής ή πρωταγωνιστές ποτέ και κάποτε, δεν είχε ή έχει πάντα σημασία... Και την κάνει τη ζωή μωρέ όλο αυτό λουκούμι, καραμέλες τσάρλεστον και πλειμομπίλ που σε όλο τον κόσμο μπορούν να βρεθούν. Και είναι ευλογία να είσαι από αυτούς που σκαρώνουν τα παραμύθια μα και ήρωας που παλεύει με τα θεριά και τα διατηρεί και τα ταϊζει κάθε μέρα και με άλλα παραμύθια κι άλλα κι άλλα! Και κάπου θα πονέσεις, θα φύγουν θάλασσες από τα μάτια σου και κομμάτια της ψυχής σου θα ξεριζωθούν, μα είσαι μάγος και θα συνεχίσεις ξυπόλητος και για άλλα παραμύθια κι άλλα κι άλλα. Κι είναι όλα κόκκινο και κόκκινες κλωστές. Και μετά αναμνήσεις... Μα να σου πω; Είναι ακόμα παραμύθια! Ζεστά άλλα και άλλα κρύα. Σαν σοκολάτες και κόκκινα γλυκά κρασιά, σαν τη φωτιά και σαν ταινία, σαν αναπάντεχες συναντήσεις μέσα σε τόσο κόσμο, σαν ταυτόχρονη στροφή από άλλους δρόμους σε κοινή ή αντικριστή πορεία, σα να σου μιλάω που και που, σα θάλασσα, αλμύρα και ήλιος, σαν τον φάρο μου, το φεγγάρι και τα μπαλόνια. Σαν μαρκαδόροι, σαν χορός, σαν και εσένα...
Τι πλούσια που είναι η καρδιά μου!
