20151128

οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, κόντευε δύο το βράδυ θαρρώ. Το βαθύ σκοτάδι έσπαγε ο ήχος της βροχής. Η πόλη στολισμένη με λαμπιόνια, καρτερικά έβλεπε τον ερχομό των γιορτών και της απελπισμένης νόθας χαράς που στόλιζε τους νυχτερινούς διαβάτες. Δρόμοι υγροί, άνεμος που λυσομανάει, κρύο που σαν τη μύτη από το δρεπάνι του Χάροντα άγγιζε πονηρά την καυτή φλόγα της εγκλωβισμένης στο σώμα σου ανάσας.
Μετά από ώρες σε δύσβατα αδιέξοδα φαύλων κύκλων στα οποία η μελωδία μίας ελπίδας για διέξοδο σιωπηλά σχεδόν ούρλιαζε, με μία ένοχη ηδονή άγγιζα στη μοναδική μου τσέπη τα προτευλευταία μου χρήματα. Δεν ήταν πολλά, μα ήταν αρκετά για να τα ανταλλάξω με λίγη τροφή που θα με βοηθούσε να επιβιώσω.
Βρέθηκα έξω από το βρωμερό ναό της "γρήγορης τροφής". Όλοι ήξεραν καλά τι συνέβαινε εκεί μέσα, κανείς όμως δεν τολμούσε μήτε να τρέξει μακριά, μήτε να ξορκίσει το κακό.
Πέρασα τις πύλες.
Δειλά, δειλά κατάφερα να πάω κοντά της. Κοιτώντας χαμηλά της ψιθύρισα τι ήθελα να μου φέρει. Ζήτησα παραπάνω απ'όσα μπορούσα να έχω. Με λυπήθηκε νομίζω. Προσπάθησε να δει αν μπορεί δίχως να το μάθει ο αφέντης να μου δώσει το κάτι παραπάνω. Της χαμογέλασα. Η καλή της πρόθεση με τάισε από κάτι που έμοιαζε ξένο πια σε αυτό τον πλανήτη. Δε μπόρεσε να με βοηθήσει, αλλά μου ήταν αρκετό αυτό που τα μάτια μου είχαν δει. Τα μάζεψε γρήγορα σε μία σακούλα και μου ευχήθηκε "καλό βράδυ". Πόσο ειρωνικό;
Η μανία της γης στο κρεσέντο της.

Άνοιξα να φάω πρώτα μία δύο πατατουλίτσες, μου χύνεται η κρόκα κόλα στο μπέργκερ, με πιάνει πανικός να σώσω την κρόκα κόλα, βρέχονται οι πατάτες, το μπέργκερ έχει γίνει ήδη νιμού, το ψωμάκι-πάτος έχει γίνει παπάρα με κόκα, πάω να το σηκώσω μου πέφτει στο κράσπεδο, βρέχει η βροχή το ψωμάκι-κορυφή μένω με το κοτοπούλο σόλο, στο επόμενο βήμα -χλαατσ- μου πέφτει sauce και τυρί κάτω. Βγάζω την κουκούλα και τα παίζω όλα για όλα. Δε με ένοιαζε τίποτα πια. Τα είχα χάσει όλα μέσα σε δύο στιγμές. Τελικά έφαγα ένα παπαριασμένο κοτόπουλο με βροχόνερο από πάνω, κρόκα κόλα από κάτω, υγρές πατάτες και πέντε γουλιές κρόκα κόλα από το μισό λίτρο που είχα αγοράσει με τα προτελευταία μου λεφτά.
Ρεύτηκα με θλίψη καθώς συνέχιζα να περπατάω στο έλεος της βροχής.

Υ.Γ. Μήπως του κύκλου του φαύλου το φ δεν είναι φ, αλλά είναι κ ; 

20151120

Νυχτερινός απροσδιόριστος θόρυβος Vs ρολόγια

Έβγαλα απ'όλα τις μπαταρίες!
Αλλά αυτός ο θόρυβος...
Της είπα ότι θέλω να γράφω, του είπα ότι θέλω να τραγουδήσω σα να κάνω εμετό. Γενικά σα να κάνω εμετό.
Αλλά;
Ο νυχτερινός απροσδιόριστος θόρυβος που παρατήρησα έντονα τον τελευταίο καιρό, θα μπορούσε με μία κάποια προσπάθεια να αγνοηθεί. Μεντιτέσιον δα, κάποιο άλλο σπίτι, κάτι να το καλύψει.
Θα μπορούσε να προσδιοριστεί κι ύστερα να επανεξετάσουμε την πιθανή του αντιμετώπιση.
Θα μπορούσα ν' αλλάξω σπίτι, το όποιο βεβαίως βεβαίως θα μπορούσε να ερμηνευτεί είτε σαν ηρωική έξοδος, είτε σαν τον δειλό που το έβαλε στα πόδια για έναν νυχτερινό απροσδιόριστο θόρυβο.
Αλλά γιατί από τα ρολόγια τόλμησα κι
έβγαλα τις μπαταρίες;
Τι θέλω να γράφω;
Τι θέλω να φτάνει στα αυτιά μου;
Μόνη σου μου είπε. Κι είχε δίκιο...
Μα πρέπει να σιγουρευτώ πριν το κρατήσω αγκαλιά ότι θα είναι μελωδία και αυτό δεν μπορούν να μου το επιβεβαιώσουν τ' αυτιά μου.
Θα μου πεις τώρα εσύ "κι αν η φωνή σου για έναν άνθρωπο στον κόσμο, τον άνθρωπο που θα κάνεις εμετό είναι η ζεστασιά, μα για όλους τους άλλους είναι το βιολί της μάνα σου;"

Να βγω; Να φάω; Φούσκες; Να την βάλω να την δω; Να επικοινωνήσω; Αν είχα σκύλο; Αν είχα φίλο; Να βάλω μουσική; Να πιάσω την κιθάρα; Να πάρω τα πλήκτρα; Να ανοίξω τις σελίδες τους: Τι θέλω να γράφω; Θα σταματήσω ποτέ να "δεν ξέρω" ;

Και τα ρολόγια χωρίς τις μπαταρίες όλο φέρνουν βόλτες ασταμάτητα. Καληνύχτα;

20151116

Η αρχή του Πεν



Ήταν από τα πιο όμορφα λόγια που βγήκαν από το στόμα σου λίγο πριν κοιμηθείς κι αρχίσουν όλα ν'αλλάζουν. Λίγο πριν ξεκινήσει το χιόνι...


_ Εε, έχεις ακούσει για την αρχή;
_ Ποια αρχή;
_ Εεε, την αρχή... την αρχή του... εε... Την αρχή του Πεν!
_ Την αρχή του Πεν; Όχι! Αλήθεια λες; Τι λέει αυτή η αρχή;  Έι, δεν υπάρχει τέτοια αρχή..;

Και κρύφτηκες χαμογελώντας σαν το παιδί που μονάχα αυτό βλέπω. Κι ύστερα άρχισε το χιόνι...

Μα έμεινε η αρχή του Πεν!
Μαζί με τις νυφάδες τρέχει στο κεφάλι μου σε ένα κάπως λευκό, χριστουγεννιάτικο λιβάδι ο Πεν. Από πίσω σε λούπα once upon a dream. Κάτι από "χριστουγεννιάτικο εφιάλτη", κάτι από Danny Elfman, κάτι σαν τα ημερολόγια που κρύβουν σοκολατάκια σε κουτάκια μέχρι να φτάσουν τα Χριστούγεννα κάθε μέρα και σε συγκρατεί ένα αλλόκοτο πάθος για κάτι ζεστό να μην τ' ανοίξεις και τα φας όλα. Ταυτόχρονα όμως τίποτα δε θυμίζει Χριστούγεννα. Υπάρχει ένας εφιάλτης, υπάρχει η βασανιστική άνοιξη, υπάρχει θάλασσα, υπάρχουν μεγάλα καφετιά φύλλα που σε προκαλούν-παρακαλούν να τα πατήσεις.
Ο Πεν εκεί επιβλητικός, μα δεν μπορώ να πω, αλήθεια, ποιος είναι... Τον βλέπω, μα μήτε να τον περιγράψω μπορώ αλλά ούτε κι αόρατος είναι.
Κι ύστερα η αρχή του! Παραμυθένια; Πάνω από την πραγματικότητα; Αληθινή; Κυνική; Εύπεπτη; Ακατάληπτη;
Το κεφάλι μου ένιωσε μία τόσο ευχάριστη έκρηξη. Σα να άστραψε κάτι μπροστά μου.
Η αρχή του Πεν μοιάζει πια με σπείρα που σε παγώνει και σε τραβάει μέσα της...
Κι έτσι ξεκίνησαν όλα...

20151114

Ένα φρεντάκι πάμε για μπίρα το βράδυ ΥΟΛΟ











Υ.Γ. Κάνε κάτι ξεχωριστά, ουσιαστικά, έμπρακτα όμορφο για τον άνθρωπο δίπλα σου, για τον άνθρωπο λίγο πιο μακριά σου.

20151101

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι


Υ.Γ. 12516
Υ.Υ.Γ. Αηδίασα. Μπεεέεε
Υ.Υ.Υ.Γ. Το μαύρο πρόβατο, είναι πρόβατο κι ας είναι μαύρο...