Πέθανε. Μα δεν αισθάνομαι τίποτα λυπητερό. Μα δεν αισθάνομαι τίποτα. Σε έναν κόσμο που ντύνεται "γιατί ΈΤΣΙ" δεν πρέπει πια να στενοχωριέμαι. Δε θα σταματήσω να πιστεύω ότι θα τους αλλάξω, αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το πρώτο κεφάλαιο είναι ο καθρέπτης. Όπως και ο θάνατος του αγαπημένου μου βιβλιοπώλη... Γιατί έτσι... Δεν θα τον ξανακούσω "130 λεπτά παρακαλώ ευχαριστώ"
Γιατί έτσι! Χάνονται. Ίσως επιστρέψουν. Ίσως έχουν κάποιο λόγο. Ίσως για το "τίποτα" ίσως για ένα κάτι που μπορεί πότε να μη μοιραστούν. Και τώρα νιώθω δύναμη. Νιώθω λύτρωση από τη στενοχώρια του να ψάχνω τα "διότι"
Νιώθω ηρεμία να ρίξω λίγο φως στα δικά μου "γιατί; διότι..."
Καλημέρα δεσποινίς!
Γιατί έτσι! Χάνονται. Ίσως επιστρέψουν. Ίσως έχουν κάποιο λόγο. Ίσως για το "τίποτα" ίσως για ένα κάτι που μπορεί πότε να μη μοιραστούν. Και τώρα νιώθω δύναμη. Νιώθω λύτρωση από τη στενοχώρια του να ψάχνω τα "διότι"
Νιώθω ηρεμία να ρίξω λίγο φως στα δικά μου "γιατί; διότι..."
Καλημέρα δεσποινίς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου