Κατέβα

Έτσι νιώθω. Verbal headlock full of silence, brother John. 

Και φωνάζω σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω "Tomame la mano" 

Κι είδα, αλήθεια σου λέω, είδα με τα μάθια μου ξένες θάλασσες... Μα δεν ενθυμούμαι τι γεύση είχαν... Δεν ενθυμούμαι τι υποσχέθηκα στον εαυτό μου... 

Κι άρχισε βροχή. 

Κι είπα σε ένα κορίτσι που το λένε Πέτρα και σε ένα αγόρι που χάριζε πέτρες "μη σταματήσεις ποτέ να κυλάς γιατί, θα χορταριάσεις" 

Εφταμηνίτικο αν είναι, θα είναι πρόωρο; Θα είναι βιαστικό;

Σταύρωσα τα δάχτυλα μου κι είπα ένα ψέμα. Είπα με ένα ύποπτο χαμόγελο πως δε με νοιάζει.

Μα δεν είναι έτσι... 

Και έμεινα για ακόμα μία φορά να μην απαντάω στην ερώτηση, παρ'όλο που ξέρεις τις απαντήσεις, παρ'όλο που πνίγομαι για να σου πω. Μα τα μάθια όμως, κάθε, κάθε φορά λένε τα πάντα. Ουρλιάζουν πιο δυνατά απ'τους περήφανους μου τρόπους.

Και τώρα πρέπει να φύγω. Πρέπει να πάω σε ένα μικιό οχτώ για να μην είναι κοντά σου ο λογισμός μου. Κι εύχομαι αν κι έμαθα δύσκολα πια να κολυμπώ να μην πνιγώ ξανά σ'αλμύρα... Καληνύχτα τραχανά.