Για να είμαι ωστόσο δίκαιη πέρα από άγρια, θα αποκαλύψω την αχίλλειο πτέρνα μου να σταθώ ίσα. Σιχαίνομαι τον κόλιανδρο. Μπορείς αν θες να με λυγίσεις, κόλιανδρο να με ταΐσεις. Ωστόσο, δε θα κρύψω πως ενώ έπινα τις προάλλες ένα ποτό που είχε μέσα πολύ αγγούρι, ανάμεσα σε δύο φίλες και περιτριγυρισμένη από πολύ κόλιανδρο, άρχισα να σκέφτομαι πως οι άνθρωποι αλλάζουν κι ίσως κάποια μέρα, να μου τα σκάσει κάπως αλλιώς κι ο κόλιανδρος να μου αρέσει και τότε, ω παναγιά και δαίμονες, θα είμαι μάλλον ασταμάτητη. Έπειτα είπα στα κορίτσια «απόψε μοιάζει καλοκαίρι, μα δεν είναι» κι είχα δίκιο πολύ.
Ένα βράδυ αργότερα, με βρήκε να τρέχω πολύ γρήγορα στο ίδιο σημείο η ζωή. Στο άδειο γυμναστήριο σε μία κατά τα άλλα Σοπέν εποχή δούλευα με εναλλαγές στον διάδρομο, από τη ζώνη καύσης λίπους σε αερόβιο. Δίχως λόγο κι αφορμή και δεν ξέρω πως τα δάχτυλά μου πάτησαν τα κουμπιά αυτά και πως ο νους έστειλε αυτό το σήμα, στ' αυτιά μου άρχισε να παίζει Στέλλα Μπεζεντάκου και τα πόδια μου πάτησαν την αναερόβια ζώνη... Ναι και τώρα κατά λάθος έχω και τρομερή ανοχή στην ένταση και δύναμη κι εκρηκτικότητα.
Για να ξυπνώ το πρωί έχω βάλει ξυπνητήρι τον ύμνο. Το ωραίο είναι όταν πρώτα ξυπνούν τα παιδιά και τραγουδούν 07:30 το πρωί «θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι». Για να χτυπάει το τηλέφωνο όταν με καλούν, έχω μία περιγραφή ενός αγώνα πόλο με καμήλες στα αραβικά. Νιώθω πως ήρθε η ώρα να αλλάξω ήχο κλήσης.
Θα μου εξηγήσεις γιατί μου λες όλα αυτά τα άσχετα πράγματα;
Υ.Υ.Γ. Δοκίμασε κι εσύ Στέλλα για τρομερές προσαρμογές δίχως ανάσα. Προσοχή, όχι το χιτ το «μπλουζάκι», τα καλά, τα άλλα.