Για να δούμε... Έχω ρίξει πριν από λίγο έναν περίεργο αφρό που θα κάνει κάποιες φλέβες μου πιο σκληρές. Μου υποσχέθηκε πως θα σταθεί στις φλέβες το υλικό, τοπικά και δε θα πάει να σκληρύνει κι άλλο την καρδιά μου.
Το τελευταίο άδειασμα του μαγαζιού ήταν υπέροχο. Με έκανε να νιώσω τόσο δυνατή και ασταμάτητη. Ίσως να φταίει που κορόιδεψα την ανησυχία μου με ένα πιάτο ράμεν. Ίσως να φταίει.
Το τελευταίο γέμισμα του μαγαζιού ήταν υπέροχο. Είναι σαν κάτι παιγνιδάκια που ξεκινάς π.χ. να φτιάξεις μία πιτσαρία κι όσο πιο πολύ επενδύεις σε αυτή, τόσο περισσότερο αυξάνεται το εισόδημα; Λες οι ανθρώπινες σχέσεις να είναι κάπως το αντίθετο;
Υποσχέθηκα να μην ξεκινήσω φέτος κάτι καινούργιο (ή ήταν πέρσι αυτό; Τα έχασα) και μάλλον κάπου μπλέχτηκα από σπόντα και έχω αρχίσει τώρα ν' ακούω το «ριμέμπερ δε νέιμ» και να φαντάζομαι τα νοκ άουτ στα πρώτα λεπτά.
Θέλω πάρα πολύ να φύγω.
Θέλω να σου πω, ότι πήγα να αγοράσω κανένα νέο ρούχο και αγόρασα τέσσερα βιβλία. Μετά ξενέρωσα με εμένα, γιατί όπως σίγουρα σου έχω ξαναπεί όσο περισσότερα βιβλία αγοράζω, τόσο περισσότερο δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον κόσμο που αγοράζει νέα ρούχα. Έτσι αφήνοντας στην άκρη τον υλικό πολιτισμό και την ανθρωπολογία στον κόσμο των πραγμάτων, στην άκρη δίπλα στο μαξιλάρι μου την αδερφή αουτσάιντερ, αποφάσισα να φέρω λίγο στη ζωή μου τον Τολστόι και τον θάνατο του Ιβάν Ίλιτσ, για να κρυφογελάω με εσάς και να κρυφοκαμαρώνω για εμένα, λίγο ακόμα από τον στριμμένο αυτή τη φορά για την μεταφυσική του έρωτα, μπας κι αιτιολογήσω το μπέρδεμα, ή έστω να νευριάσω ξανά μαζί του. Πήρα επίσης ένα μικιό που έγραφε με τεράστια γράμματα ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΗΘΗΣΗ. Ένα δοκιμιάκι κούτσικο να μου δώσει την πατρική επιβεβαίωση πως σωστά βαδίζω κι ένα ακόμα πιο κούτσικο βιβλιαράκι με διηγήματα. Το κριτήριο; Το όνομα του συγγραφέα ήταν τεράστιο: Henry René Albert Guy de Maupassant. Κι ενώ τα κριτήρια στην επιλογή των αναγνωσμάτων ολοένα και θολώνουν, ξεκαθαρίζουν άλλα σημαντικά κριτήρια μέσα μου.
Ναι, κάπως έτσι μεγαλώνω. Έχω όνομα κι επίθετο.
Οι φλέβες έχουν ξεκινήσει και πονάνε καθώς ο καφές και το φοντάν τελειώνει. Μου είπε να περιμένω τον πόνο και να περιμένω να μελανιάσουν και τα πόδια που. Να σου πω κάτι, οι μελανιές είναι λίγο σέξι. Είναι λίγο εμπειρία. Παλιότερα στον χρόνο καμάρωνα για τις πληγές στα πόδια μου τα καλοκαίρια. Καμάρωνα και τους χειμώνες για τις πληγές στο σώμα μου από το άθλημα. Τώρα καμαρώνω για τις πληγές μέσα μου και για τη δύναμη μου να τις κάμω λουλούδια, αέρα και ιδέες και να τα μοιράζω απλόχερα.
Να σου πω κάτι; Δεν φοράω αντηλιακό, αλλά φοράω ένα άρωμα που μυρίζει αντιηλιακό κι αν πηγαίνεις στο Βερολίνο, θέλω να μου το φέρνεις. Ψάχνω και κάποιον να μου φέρει κάτι που θέλω από το Μαρόκο. Ψάχνω να πάω στην Τανζανία ή στο Νεπάλ. Ψάχνω να πάω και μέχρι το Λουτράκι μάλλον. Θέλω ιδανικά τρεις μέρες σε ένα ωραίο ξενοδοχείο. Να έχει πισίνα εσωτερική και να είναι μέσα στην φύση. Να είναι άδειο. Να σέρνομαι όλη μέρα από τη συγγραφή, στα βιβλία, από τα βιβλία στις σκέψεις και από τη σκέψη σε εσένα. Στα διαλείμματα να πλατσουρίζω στην πισίνα και να παίζω στο ξεχασμένο πιάνο στο λόμπι, να χορεύουν τα φαντάσματα.
Χθες είδα το terrifier και δεν με άγγιξε καθόλου, προχθές είδα μία σχολική τροχονόμο και συγκινήθηκα. Χάλια.
Είναι 14/11 και δεν έχω ακόμα φέρει στην έδρα τους τα χειμωνιάτικά μου ρούχα. Ένιωσα λίγο πιο υπεύθυνη και πήρα νέο κράνος. Ένιωσα λίγο πιο ανεύθυνη επίσης και.