Να ξεκινήσω τάχα με το 3+3=6 ο κώλος σας να φέξει; Φέτος δε γιόρτασα τα γενέθλιά μου. Ήθελα μόνο να μείνω μόνη. Ιδανικά θα ήθελα να είχα φύγει και μόνη κάπου μακριά, αλλά δεν τα κατάφερα. Κάθε 14 Οκτώβρη, έναν μήνα μετά νιώθω ότι τελειώνει ο μήνας της γιορτής και ξεκινάει η καλύτερη εποχή μου. Πιο μεστή από ποτέ, το τέλος της προσωπικής μου γιορτής το κλείνω με ένα ψέμα. Κάθε 14 Οκτώβρη γνωστή αλυσίδα καφέ με γιορτάζει και με κερνάει ένα δωρεάν ρόφημα. Έναν μήνα μετά. Έτσι τους είπα κι εκείνοι το πίστεψαν...
Στα 33 μου λοιπόν, κατάλαβα ότι, για να δημιουργήσω πρέπει να πονάω από έρωτα.
Το μισό μου «εγώ» θα ήθελε να είχε κάνει ένα πάρτι που θα ντυθώ Ιησούς και να έχω τα χέρια μου ανοιχτά, ημίγυμνη σε λευκά. Το άλλο μου ολόκληρο θα ήθελε να φύγει μονάχα με ένα άτομο παρέα.
Στα 33 μου όλα είναι λάθος κι όλα τα μετατρέπω σε απολύτως σωστά. Μπράβο μου. Μα αισθάνομαι ότι, όλη αυτή η δύναμη θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί καλύτερα. Προς τα εκεί θα πλεύσω πια.
Άλλες φορές, άλλες εποχές, θα ήταν η κάθε μέρα μου μία αφορμή να σου γράψω. Τώρα πλέον το κατάπια μάλλον, το αποφάσισα ότι, η ζωή μου δε θα είναι βαρετή. Απαιτεί πολλή ενέργεια, αλλά την γεννάω διαρκώς. Αστείρευτη η πηγή μου. Να το ταλέντο μου, ακόμα και τις πιο «βαρετές» μέρες του κόσμου να τις κάνω σαν μία ταινία. Οι φίλοι μου λένε πως κάτι συμβαίνει κι όλες οι απίθανες ιστορίες έρχονται να με βρουν κι αν δε με βρουν τις βρίσκω εγώ. Συναντιόμαστε όμως...
Έτσι λίγο ο πόνος που δεν τον νιώθω πια, μούδιασα, λίγο η αποδοχή του ότι «Τόσο το είναι μου, δεν το μαζεύω, δεν το μικραίνω. Θες; Μπορείς; Παρ΄ το. Στάσου ίσα.» Με έκαναν να μη θέλω να σου γράψω πια. Θέλω να γράψουμε μαζί. Μάλλον θέλω να γράψεις εσύ για εμένα, την ώρα που εγώ θα μένω έντεχνα σιωπηλή.