Τι είναι η ευτυχία; Έτσι έγραψα με μαρκαδόρο στο «γραφείο» μου πριν λίγο. Στο γραφείο αυτό όποτε γουστάρω, μπορώ να γράψω ό,τι θέλω, με ό,τι θέλω. Κανένας δεν μπορεί να μου πει τίποτα. Αν θέλω, μπορώ να γράψω και στους τοίχους γύρω του. Στο γραφείο αυτό, μπορώ να πάω και να φύγω όποτε θέλω. Είναι σε υπόγειο, αλλά κάποιος σοφά είχε πει «στα υπόγεια είναι η θέα». Ίσως αυτό να είναι η ευτυχία. Το ότι έφτιαξα αυτό το γραφείο, μην αφήνοντας κανέναν να με φρενάρει. Ευτυχία είναι να ελέγχω τα γκάζια και τα φρένα μου. Ευτυχία θα πρέπει να είναι κι αυτό που νιώθω όταν είμαι στα ψηλά κι έχω θέα την πόλη ή την θάλασσα. Ευτυχία θα πρέπει να είναι που απολαμβάνω τόσο πολύ το δροσερό νεράκι κι αν πέσει μέσα του αγγούρι και πάγος απροσδόκητα, νιώθω πως έχω τα πάντα, σχεδόν. Ευτυχία είναι να μεθάω με λίγο τσάι. Ε;
Θα ήθελα να ξέρω πως ορίζει ο κόσμος την ευτυχία. Για αρχή να μάθω από τι νομίζει πως συνίσταται η ευτυχία για τους πολλούς, μα στην πραγματικότητα θέλω να δω ποια είναι η δική του ευτυχία. Ίσως έτσι μπορέσω να καταλάβω στην πόση ευτυχία είσαι ευτυχισμένος και τι έχει τη δύναμη να τινάζει στον αέρα την ευτυχία και να την σκοτεινιάζει.
Όταν έγραψα «τι είναι η ευτυχία» μου ήρθε στο μυαλό μία δασκάλα που είχα στο μπαλέτο. Μία νευρωτική κοπέλα, μάλλον τότε θα κόντευε να γίνει σαράντα; Φορούσε πάντα μαύρα και μύριζε τόσο δυνατά τσιγάρο και καφέ που ακόμα μπορώ να ανακαλέσω αυτό το κοκτέιλ οσμών. Προσπαθούσα να τα κάνω όλα όσο πιο σωστά, για να μην έρχεται κοντά να με διορθώνει. Μέσα η κοιλιά, μέσα ο πωπός, κάτω οι ώμοι. Η φωνή της λεπτή κι υστερική. Η όψη της ισχνή, οριακά ασθενική. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά, πιασμένα πάντα σε αλογοουρά και ήταν κοντούλα. Αν ήταν ήρεμη, ήταν καλή. Αυτό ήταν η ευτυχία λοιπόν. Λες αυτό να είναι η ευτυχία;