Γαμώτο, δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Είχα αποφασίσει να το πάρω από το ντιμινουέντο και τσουπ, σκάει το λούπινο. Θα μου πεις αυτό είναι δύο διαφορετικά πράγματα, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ένας είναι δηλαδή, είπε κάποτε ο Σίγκμουντ, ένας, που αποκαλύπτει τον άλλον. Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση που ο Καστανιέδα θα περιέγραφε ως «κατάσταση αυξημένης συνείδησης» δίχως τη χρήση πεγιότ ή λοιπών ψυχοτρόπων και ο Φρόιντ θα την ονομάτιζε μάλλον «ξεδιπλώστρα ασυνειδήτου», μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και των πρώτων λεπτών του καθαρού ξυπνητού, εγώ πλέκω με το βελονάκι μου έργα τέχνης.
Θα ακολουθήσει μεγάλο χάος και δεν ξέρω αν είσαι έτοιμος γι' αυτό. Πιο μικρή, όλα μου αυτά τα περίεργα τα έλεγαν αξιοθαύμαστα, ξεχωριστά, δημιουργικά. Καθώς όμως ο χρόνος περνάει και καθώς η ζωή μου έχει αδειάσει από ρομαντικούς και καλλιτέχνες, όλα αυτά τα περίεργα είναι απλώς τρέλες και κάποιες στιγμές φοβάμαι ότι θα με πείσουν. Προσπαθώ έτσι να διατηρήσω σε μία ισορροπία δύο άλλους κόσμους μου. Παραδόξως τα καταφέρνω, είμαι ένας άγιος, αλήτης χαμαιλέων, που αρνείται όμως να προδώσει τον λύκο μέσα του.
Όταν μεγαλώσω, αυτό θα στο έχω ξαναπεί, θέλω να γίνω μάγισσα. Ξέρεις, έχω θέσει τρομερά δύσκολους στόχους, διότι θέλω να γίνω κάτι που δεν πιστεύω στ' αλήθεια ότι υπάρχει. Δεν πίστεψα ποτέ στη ζωή μου σε ξόρκια, ενέργειες, μάτια, φρύδια, ζώδια, καλό και κακό. Δεν πιστεύω όσο και να το ήθελα πως όταν πεθαίνουμε πάμε κάπου και δεν πιστεύω σε μοίρες, δαίμονες και θεούς. Οτιδήποτε μπορείς να το εξηγήσεις κι αν δεν μπορείς κάπως λογικά να το ξεπλύνεις, τότε είναι επειδή σου λείπουν πληροφορίες.
Παρόλα αυτά, από παιδί με γοήτευε πάντα ο κόσμος της μαγείας, του μυστηρίου και του «υπερφυσικού» και με γοήτευε πολύ, το πόσοι πολλοί άγονται και φέρονται από προβλέψεις και πεπρωμένα. Σκέψου πόσοι τσαρλατάνοι εκμεταλλεύονται τέτοιες περιπτώσεις. Θα ήθελα λοιπόν να γίνω το αντίθετο. Να γίνω μία μάγισσα που θα χαρίζω ελπίδα, αυτοπεποίθηση, δύναμη, θα φυσάω ανέμους, μα θα σταματώ και τα πάντα. Από αυτές τις γιαγιάδες που τρέχουν τα εγγόνια τους και οι φίλοι αυτών να τους πουν τον καφέ ή να τα ξεματιάσουν. Που καρδιοχτυπούν και περιμένουν ένα φλυτζάνι ή κάμποσες κάρτες να τους πουν «πάνε μίλα του, σε θέλει». Τέτοια μάγισσα, αλλά πιο σικάτη. Όχι με καφέδες και λοιπά. Να φτιάξω ένα δικό μου σύμπαν με τσάγια, βιβλία, κύματα και φεγγάρια. Να μην τους κοιμίζω, να τους ξυπνάω.
Είμαι ήδη τέτοια μάγισσα δηλαδή, αλλά να, το σπίτι μου είναι κάπως ανάκατο αυτό τον καιρό. Δεν είμαι οργανωμένη. Θέλω να γίνω τέτοια μάγισσα με τάξη. Με σταθερό ρυθμό, αδιάκοπο. Να πείθω και να μην παλεύω να με πείσω. Τώρα είμαι σε μία φάση «dim.». Στερεύει όπου να' ναι, θα σωπάσει, αλλά με διέλυσε. Είναι σα να βιώνω μία ερωτική απογοήτευση, αλλόκοτη, μη λογική και διαρκείας. Μία ερωτική απογοήτευση ολοδική μου, που αγκάλιασε μέσα της όλες τις υπόλοιπες απογοητεύσεις μου για να με βοηθήσει να κολυμπήσω. Κατάλαβα όλο αυτό το διάστημα, τι είναι αυτό που με ζωντανεύει, με δυναμώνει, πως ξεκινάει η πτώση και πως αυτή εκφράζεται. Κατάλαβα και παραδέχτηκα στον εαυτό μου ξεκάθαρα και θαρραλέα τι, γιατί και πως συμβαίνει και τώρα μου μένει να βρω εναλλακτική πηγή για να μην φέρω το ολοκληρωτικό χάος. Δηλαδή το έχω ήδη φέρει το χάος, το ξέρω και να σου πω, που και που το απολαμβάνω. Αλλά είπαμε, η ζωή είναι ένα παιγνίδι ισορροπίας. Μάλλον... Τουλάχιστον για τώρα, έτσι σκέπτομαι. Δεν μπορεί να νικηθώ, είμαι πιο δυνατή, είμαι η πιο δυνατή που ξέρω. Κι όσο κι αν θέλω να πιστέψω, θα το ξεπλύνω λογικά με τη σκέψη ότι όλα είναι απουσία πληροφοριών.
Σε αυτά τα μονοπάτια λοιπόν, όλη τη χάρη μου να πλέκω παραμύθια, έπρεπε, πρέπει να την μεταφέρω σε άλλους κόσμους. Τα όνειρα είναι ένας κόσμος που θα ήθελα να μάθω πολύ καλά. Να χρησιμοποιώ για τα μαγικά μου. Σκεφτείτε πόσες ώρες της ζωής μας περνάμε στην ονειροχώρα και πόσα λίγα πράγματα γνωρίζουμε γι' αυτή την κατάσταση. Το καλό είναι πως πρόκειται για ένα σύμπαν, από το οποίο μπορείς να πάρεις κάποια ανατροφοδότηση. Δεν είναι σαν τον θάνατο, είναι σαν την κλειτορίδα. Υπάρχει, μας μιλάει, φλερτάρουμε με αυτό, επιστρέφουμε, αλλά επιλέγουμε να το αγνοούμε. Ε πες μου τώρα εσύ; Δεν είναι μαλάκας ο άνθρωπος που συνειδητά κοιτάει σε διαφορετική κατεύθυνση από την περιπέτεια, την ηδονή, την εξερεύνηση, το παραμύθι, το βάθος, το κύμα, το όνειρο; Δεν είναι τεμπέλης, συμβιβασμένος, φοβισμένος, αδύναμος; Τάχα ηθικός, τάχα σωστός, τάχα καλός. Σε μία ζωή που γελάει με την σιγουριά μας, την απολυτότητα και τα «στενά» μας, σε μία κατάσταση που αενάως διαστέλλεται και μεταβάλλεται. Τέτοια, δε θέλω να γίνω. Τέτοια δε θέλω να είναι τα παιδιά μου. Τέτοιος δε θέλω να είναι ο κόσμος μου και στο τέλος, τέτοιος δε θέλω να είναι ο κόσμος κανενός. Στην αναμονή, ακίνητος σε μία καρέκλα. Τέλος πάντων. Δε με νοιάζει χρόνια τώρα τι είναι οι άλλοι. Όλοι καλοί είναι, έτσι επιλέγω να τους βλέπω. Αλλά με νοιάζει να μην παρατήσω την ιδέα να βρω ανθρώπους να μου μοιάζουν, να βρω νερά δίχως να τα τσακίζει η αποθαλασσιά, στην αγκαλιά τους να ησυχάσω λίγο. Γι' αυτό αρνούμαι να σβήσω τον φάρο μου, γι' αυτό δεν μαζεύω τα πανιά μου.
Τα όνειρά σου λοιπόν; Πρώτα απ' όλα το πιο σημαντικό είναι να μπορείς να τα ελέγξεις. Για αρχή να μπορείς να καταλαβαίνεις ότι βλέπεις όνειρο. Δε σε κυνηγάει κανείς, δε σου πέφτουν όντως τα δόντια, δεν πέφτεις από κάποιον γκρεμό. Έπειτα, το επόμενο βήμα, να μπορείς να αλλάξεις την ιστορία. Να μπορείς να επέμβεις στο σενάριο και είτε να το πας ακριβώς όπως επιθυμείς, είτε να μπορείς να το πας κάπου αλλού που θα σε βγάλει από την δύσκολη θέση. Πχ, σου έπεσαν τα δόντια, αλλά πας στον οδοντίατρο και το έφτιαξε αμέσως. Ή πιο άμεσα, πιάνεις το δόντι και γελάς, είναι χιόνι, ξέρεις ότι είναι όνειρο και θα γίνει αυτό που θες. Έτσι λοιπόν, τα όνειρά θα μπορούσαν να είναι ένα «μέρος» στο οποίο θα μπορούσε να νικηθεί η κατάθλιψη, να ξεπεραστούν τραύματα, να χτιστεί η ηρεμία. Ακραίο, μα θα μπορούσαν ακόμα και να εκφραστούν και να εκπληρωθούν επιθυμίες που θα μπορούσαν να χορτάσουν το «κακό» κι έτσι αυτό να εξέλειπε στην «πραγματικοχώρα».
Τέτοιες λοιπόν σκέψεις, σε αυτό το χαλαρό επίπεδο συνειδητότητας θα έλεγα εγώ, μισοκοιμισμένη ή φρεσκοξυπνητή, τις απολαμβάνω πολύ. Σκέψεις (παρά)λογικής, πολύπλοκες, μου δίνουν σπουδαία τροφή για δημιουργία. Ο ανεξερεύνητος κόσμος, η περιπλάνηση και το γαμώτο. Το γαμώτο, γιατί να διψάμε τόσο για το διάστημα και να μην θέλουμε ν' αγγίξουμε με την ίδια ορμή και περιέργεια αυτό που βλέπουμε τόσο καθαρά με τα μάτια μας κλειστά. Τόσος χρόνος, κόπος και χρήμα σε αυτό που δύσκολα και μάλλον ποτέ δε θα φτάσεις και τόση αδιαφορία γι' αυτό που ήδη είσαι και σίγουρα μπορείς να γίνεις. Και κάπου εδώ έχω ξεκάθαρα χάσει τις γραμμές που χωρίζουν όλες τις παραπάνω αναφορές σε όνειρα κι αλήθειες! Μαγικό; Μην μου πεις ότι πάλι για τον έρωτα σου μιλώ!...
Πως μπλέκονται όλα αυτά με το λούπινο; Το λούπινο δεν το γνώριζα. Ονειρεύομαι λοιπόν χθες, πως εξερευνούσα τον κόσμο των τσιγγάνων. Υπήρχε λοιπόν μία μάγισσα, που όταν κάποιος ήταν κοντά στον θάνατο, τον βοηθούσε να περάσει από τον έναν κόσμο στον άλλον. Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν καλή, αν και έτσι συστήνονταν, γιατί δεν είμαι σίγουρη για το αν ήταν καθαρά επιθυμία του κάθε ατόμου πως ήρθε η ώρα του για το ταξίδι ή κατά βάθος επιθυμία των συγγενών για να απαλλαχθούν από το βάρος ή ήταν η κρίση της μάγισσας αυστηρά. Υπήρχε λοιπόν ένα τελετουργικό. Έδενε σίγουρα τα χέρια με κάτι σαν χρυσαφένια ταινία και τους έβαζε να καθίσουν ψιλοξαπλωτούς. Πριν από αυτό, πριν την έναρξη του «περάσματος», καλούσε να πιούν ένα τελευταίο λικέρ από λούπινο. Σέρβιρε πρώτα τον ταξιδιώτη κι έπειτα τάχα έσπαγε τα ποτήρια των υπολοίπων ή έχυνε το υγρό κατά λάθος. Φυσικά, αυτό το λικέρ ήταν ο θάνατος και ο ταξιδιώτης τον είχε ήδη πιεί. Δε θυμάμαι πως έφυγα από το όνειρο. Θυμάμαι όμως το πόση εντύπωση μου έκανε η λέξη «λούπινο». Ότι το λικέρ είχε βαθύ μπλε-μωβ χρώμα. Όλα γύρω είχαν αυτό το χρώμα. Ξύπνια πια, έψαξα για το λούπινο. Το οποίο ανθίζει όντως σε μπλε μωβ και δυνητικά μπορεί να είναι απειλητικό για την ζωή. Το λούπινο!
Λες αυτή η μάγισσα να είναι αντίπαλη μάγισσα; Λες να μου απαγορεύσω αυστηρά να αφήνομαι να νιώθω τη χαρά από την μυστική μου πηγή; Λέω ότι οι εικόνες, τα ποιήματα και τα όσα σου γράφω είναι ο κόσμος ανάμεσα στα όνειρα και στις πραγματικότητες. Λερωμένος από τα χρώματα και των δύο κόσμων, πεντακάθαρος. Λες να το κλείσω κάπου εδώ με ένα:
ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ