Η προηγούμενη μέρα της επόμενης

 Μία μέρα λοιπόν πριν την αλλαγή της χρονιάς. Δε μυρίζω και δε γεύομαι καλά, η μύτη μου απεργεί και υπολειτουργεί. Είναι ίσως από τις πιο άβολες χρονιές που πρόκειται να αρχίσει, διότι είναι ιδιαιτέρως βολική. Μαζί με τη σούπερ βουλωμένη μύτη και τη γλώσσα μου, υπολειτουργεί και η διάθεσή μου να μπλεχτώ σε νέους κόσμους, σε νέα σενάρια. Η μόνη ίσως χρονιά που δεν έχω στα πλάνα να ξεκινήσω κάτι. Τώρα δεν μπορώ ακόμα να αναγνωρίσω αν είναι μία εξαιρετική προσπάθεια για αυτοσαμποτάζ ή αν πραγματικά χρειάζομαι αυτό το φρενάρισμα για να ανασυγκροτήσω δίχως απόσπαση τις ήδη κεκτημένες πληροφορίες και να δω ρε παιδάκι μου τέλος πάντων που πάω. 

 Εκτός των άλλων, έχασα ακόμα κάποια κομμάτια από μέσα μου, τα άφησα να ταξιδέψουν και να μου πουν κι αυτά προς τα που κοιτάμε. Ματώνω κάθε μέρα, αλλά θα περάσει κι αυτό το άβολο και νιώθω πως αν τα μαντάτα είναι καλά, αυτός ο Νοέμβρης θα είναι από τους πιο απολαυστικούς. Μάλλον αυτή τη στιγμή τρώω μία πολύ νόστιμη ομελέτα, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρη γι' αυτό, λόγω της υπολειτουργίας. Ναι... 

 Η Νωνάρα ξεκίνησε σχολειό. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι βγαίνοντας σήμερα από τον χώρο, το πρωί, είδα την κολλήτη μου του νηπιαγωγείου, η οποία είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχει παιδί. Το παιδί της, παίζει να είναι στην ίδια τάξη με την Νωνάρα. Κι ενώ για τίποτα από τα παραπάνω δεν είμαι σίγουρη, μα ούτε της μίλησα για να τα επιβεβαιώσω (αντικοινωνική λειτουργία ΟΝ), καθώς απομακρυνόμουν με το μηχανάκι, δάκρυσα. Δάκρυσα γιατί σκέφτηκα κάτι γονείς που έλεγαν στα παιδιά τους, που κάναν παρέα και ήταν στην ίδια τάξη «εγώ με τον μπαμπά σου/μαμά σου ήμασταν συμμαθητές σαν κι εσάς», τώρα πέρασα εγώ σε αυτή την πλευρά του έργου. Που λες στο παιδί άχρηστες πληροφορίες, που θεωρείς ουάου και το παιδί βασικά χέστηκε. Ύστερα θυμήθηκα που μιλούσαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο με την Δέσποινα και ουσιαστικά δε λέγαμε κάτι, της έβαζα να ακούει έναν ήχο από ένα παιγνιδάκι μου (ένα ροζ σεσουάρ μαλλιών, που όταν πατούσες το κουμπί, έκανε τον αληθινό ήχο). Ρε κάτι πράγματα...

 Βασική μου έννοια σε σχέση με τη φάση σχολείο και Νώνη αυτή τη στιγμή, είναι η αποφυγή του να βρεθώ μπλεγμένη σε κάποια ομαδική με μανούλες στο βάιμπερ. Απ'ότι ακούω είναι τρεντ, είναι μαστ. Συντάσσονται και επεμβαίνουν.  

 Λοιπόν, τρομερό! Τόση ώρα δεν τρώω ομελέτα, μα τορτίγια! Ρε λες να υπολειτουργούν και τα μάθια μου; Αύριο δεν ξέρω τι να κάνω. Εκτός από την κατάσταση στο σύμπαν μέσα μου, παρόμοια είναι η κατάσταση, (θα πω και χειρότερη) στα γειτονικά σύμπαντα. Νιώθω ότι θέλω να κάτσω κάπου ήσυχα, μόνη μάλλον και να λύνω όλη μέρα σταυρόλεξα. Τα σταυρόλεξα που μέχρι πρότινος δεν τα συμπαθούσα καθόλου καθόλου. Όσες φορές είχα κάνει προσπάθεια και πιστέψτε με, ήταν πολλές φορές, (στο σπίτι που μεγάλωσα υπήρχαν παντού), εκνευριζόμουν. Όσο σε ρωτάνε κάτι συγκεκριμένο, οκ, αλλά μετά ξεκινάνε τα κουλά: μισό ζάρι, έτσι αρχίζει η υπομονή... άντε και γαμήσου σταυρόλεξο. Όχι μη σκεφτείς ότι δεν μπορούσαν να βρω το ΖΑ ή το ΡΙ και σίγουρα το ΥΠΟ, αλλά είναι δυνατόν από τη μία να σε ρωτάει το μικρό όνομα του Πολάνσκι, ιστορία, γεωγραφία και από την άλλη να σε θεωρεί τόσο χαζό; Τόσο λίγη προσπάθεια κατέβαλε ο δημιουργός του, απλά για να κολλήσει κάπως η μεγάλη του εικόνα; Να κλείσει το κάδρο για την κοινωνία; Αχ θα μου πεις έτσι είναι η ζωή. Ψεύτική. Ψεύτικη και πολυεπίπεδη και εκεί φαίνεται η μαγκιά, στο να μπορείς να ανεβοκατεβαίνεις με την ίδια χάρη από τα υπόγεια στις ταράτσες χάρτινων κόσμων. Έτσι κι ενώ για πολλά χρόνια δεν τους έριχνα ούτε μία ματιά, κουβαλούσα πάντα μαζί μου ένα σε διακοπές. Πάει πακέτο με ένα μικυμάου, σα συνταγή γιατρού. Τα κουβαλούσα βέβαια κι ασχολούμουν μόνο με τους γρίφους λογικής... Και τι κατάλαβα; 

 Εφέτο το λοιπόν, ξέχασα να πάρω μαζί μου στο ποτάμι γρίφους και μικυμάου. Πήρα μισή βιβλιοθήκη που σχεδόν δεν άγγιξα, άλλο κακό κι αυτό. Ένιωσα λοιπόν κάποια στιγμή μία έλλειψη, ένα κενό. Ευθύς αμέσως έτρεξα στο περίπτερο γειτονικού χωριού και τι βλέπω; Δεν του είχε μείνει ούτε ένα κομικ. Ρωτάω τον κυριούλη, τα είχαν πάρει όλα όλα, πράγματι. Τι να κάνω; Το πήρα απόφαση, μπορούσα να αγοράσω μονάχα το σταυρόλεξο. Κι εκεί έγινε η ζημιά. Έκανα το λάθος να ρίξω μία ματιά και συνειδητοποιημένη πλέον γυναικάρα, άρχισα να απαντάω σε όλα, ακομπλεξάριστα (σχεδόν). Και στα δύσκολα και στα εύκολα και δώσ' του οι λύσεις, δωσ' του η ικανοποίηση που τα γραμματάκια δένουν όλα μεταξύ τους. Σα να έμπαινε σε τάξη η ζωή μου. Σα το φλατ λάιν που ζω αυτή τη στιγμή. «Μην είσαι ξινιόλα» σκεφτόμουν, «λύσε κι άλλο» «αγνόησε όλα σου τα προβλήματα, εδώ είναι ο κόσμος σου, σε αυτή τη σελίδα, αν τακτοποιήσεις εδώ τα κουτάκια, όλα θα πάνε καλά, κρύψου». Παρόλα αυτά, για να κρατήσω έναν κάποιο χαρακτήρα, να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται, εννοείται τα αφήνω στη μέση και τα ενοχλώ όλα. 

 Για να κλείσω με τα σταυρόλεξα, προτού πω ότι γυρνώντας στην Αθήνα πήγα και πήρα άπειρα και πλέον κοιμάμαι με το μολύβι στα χέρια, θέλω να παραδεχτώ ότι ντρέπομαι και λίγο. Η εικόνα μου να λύνω ένα σταυρόλεξο, δε μου αρμόζει. Με έχεις δει με ένα βιβλίο; Ερωτεύσιμη! Με βλέπω σε κάτι καλοκαιρινές φωτογραφίες που με βγάζαν ανύποπτα και είμαι με το σταυρόλεξάκι μου, σα μπάρμπας που του το επέβαλε ο παθολόγος για να κοροιδέψει τάχα το αλτσχάιμερ. Βροντοφωνάζει αυτή η εικόνα πως ξέρω ποιο ζώδιο ταιριάζει με ποιο, πιστεύω στο μάτι και γνωρίζω ποια είναι η εικονιζόμενη παρουσιάστρια πρωινής καθημερινής εκπομπής, τράτζικ. Κι ας τα αφήνω κενά αυτά να κρατήσω και λίγο επίπεδο. 

 Αύριο λοιπόν θα γίνω 32 και κάθε φορά που τελειώνω μία πρόταση σε «δύο», ακούω τον εγκέφαλό μου να λέει «τ' αρχίδια μας κουνιούνται και τα δύο». Μην έχοντας καθόλου καθαρό μυαλό, ή ίσως έχοντας πιο καθαρό μυαλό από ποτέ (δεν έχω αποφασίσει ακόμα), αύριο θα ξημερώσει Τετάρτη και θα βρίσκομαι μακριά απ' τη Βαγδάτη. Θα νιώθω πως κατούρησα την ήττα, ενώ στ' αλήθεια είμαι πίτα. Ίσως όμως, σαν βγει ο ήλιος το πρωί, να νιώσω πως είναι μεγάλη γιορτή. Κι έτσι περνάνε οι μέρες κι ο καιρός, λες να ήθελα να γίνω γιατρός; Φεύγω, πάω να πάρω τη μικρή κι από μποέμ, να γίνω μάνα, να γίνω η επιχειρηματίας, η φίλη και κάπου το βράδυ η αθλήτρια. 32.