Στον αυτόματο, σε έναν περίεργο αυτόματο που διαρκώς το λογισμικό του καταρρέει. Είμαι μεσημέρι και η ώρα μου είναι τάκα τάκα τακ. Σκεπτόμενη ποια σαλάτα θα φάω και ποιον χυμό θα πάρω κατέληξα να πίνω ένα κοκτέιλ, που δεν μου αρέσει και το αλκοόλ. Ομοίως πάει όλη αυτή η περίοδος. Γύρισα από το σιντριβάνι λίγες μέρες πριν και έκλεψα κάμποσα νομίσματα.
Πλέον είναι πολύ δύσκολο να κλέβεις ευχές αφού έχει ένα σωρό baci τριγύρω. Τρομερά σοκολατάκια, παίζουν στα ίσα τα φερέρο και το γεγονός ότι έχουν και τα χαρτάκια μέσα σαν φόρτσουν κούκιζ τα κάνει ίσως να κερδάνε. Παρ' όλα αυτά πήρα τις ευχές σας. Μία μέρα επέπλεε κι ένα μικρό μπουκαλάκι με ένα μήνυμα μέσα. Από ένα ερωτευμένο ζευγάρι, τάχα. Το πήρα κι αυτό. Πήρα κι ένα δαχτυλίδι που βρήκα εκεί κοντά, χαμένο. Έχει πάνω φτερά κι αφού η Ρώμη μου το υπενθύμισε, εγώ να τ' αρνηθώ; Κι αφού τα πήρα όλα και περπάτησα απόσταση ίση περίπου με δύο και μισούς μαραθωνίους, γύρισα χωρίς να έχει αδειάσει το μυαλό μου. Χωρίς να έχω διαβάσει τα βιβλία μου και χωρίς να έχω απαθανατίσει σκέψεις ή εικόνες.
Αφότου γύρισα αισθάνομαι μία τρομερή εξάντληση. Σκέφτομαι να παρατήσω τα ρωσικά, βασικά νομίζω το έκανα ήδη. Ακόμα και τα πιο απλά και μικρά μου εσωτερικά κίνητρα νιώθω πως τα έχει σκεπάσει ένας μαρασμός. Κι ενώ υπό την κανονική ροή του προγράμματος θα πέταγα μακριά το πάπλωμα, θα τεντωνόμουν και θα σκαρφιζόμουν μία κάποια νέα τρομερή ιδέα ζωής, τώρα νιώθω απλώς ότι θέλω να πιώ μόνη το τάκα τάκα τακ, μεσημέρι, στο κέντρο της πόλης, υψώνοντας νοερά το ποτήρι στο άδειο μπαρ «εις στον μαρασμό».
Μα γιατί οι άνθρωποι δε σκέφτονται ποιητικά; Γιατί δυσκολεύομαι τόσο πολύ να το παραδεχτώ; Τα φτερά στο δαχτυλίδι τάχα να ΄ναι του έρωτα ή της ελευθερίας; Για μισό λεπτό... Όχι κανένα λεπτό πια. Άσε με να βυθιστώ μέχρι να με βρει λίγο ο ήλιος, να με χτυπήσει στη μούρη και να μη με αφήσει το άστρο αυτό αλλού να κοιτάξω. Άσε με να νυστάξω από τη ζέστη και το φως του, να αισθανθώ ηρεμία και ασφάλεια να κλείσω τα μάτια μου. Πρόσεχέ με για όσο θα ταξιδεύω στην ονειροχώρα μπας και βρω εκεί τις απαντήσεις κι έπειτα όταν μονάχη μου αποφασίσω να ξυπνήσω, πάρε με επιτέλους μία αγκαλιά και βάλε μου τροφή και κάτι να ξεδιψάσω. Ταλαιπωρήθηκα πολύ.
Υ.Γ. Γνώρισα έναν ροφό. Θα ήθελα να πάω να τον ξαναδώ. Θα ήθελα να περάσω αρκετή ώρα μέσα σε ένα ενυδρείο. Όχι μέσα μέσα. Έξω, μέσα.
