Στους καρπούς τους θησαυρούς μου

 Μία φορά ένα δέντρο μου είπε ότι φοβάται πως μια μέρα θα καεί και δε θα το καταλάβει κανείς. Ένιωθε τόση μοναξιά. Συχνά ήθελε κάποια συντροφιά, μα τριγύρω σιωπή. Τόση πολλή βαβούρα, μα τόσο βαθιά σιωπή. Είχε φυτρώσει σε περίεργο, κίτρινο, διψασμένο ξερότοπο. Έφυγε και δεν έφυγε ποτέ από εκεί, γιατί σαν κάποτε ξεριζώθηκε και ταξίδεψε, πήγε σε μέρη γνώριμα που συνέχιζαν να το ξεραίνουν. Το δέντρο προσπάθησε να ψηλώσει, προσπάθησε και να βρει πηγή, μα κακά τα ψέματα, όσο και να προσπαθούμε, άλλη η ζωή άμα έχεις κάποιον να σε κλαδεύει και κάποιον να νοιάζεται να σε ποτίζει πέρα από τις τυχαίες βροχές κι ανέμους, πέρα από τα νερά σου και τα μαχαίρια σου. 

 Φοβάμαι κι εγώ, γιατί δεν ξέρω πια τι να του πω... και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και και...

 Το δέντρο φταίει. Το δέντρο φταίει;