Σας συμβαίνει κι εσάς να ανακαλείτε πράγματα και να φουντώνετε; Εμένα είναι η συχνότερη αιτία που με κάνει να θυμώνω. Όχι τρελά πράγματα, πάντα κλάιν, αλλά μία ταραχή μου τη δημιουργεί. Και ξέρεις γιατί; Παρά είμαι ευγενική ή ζεν για να χαλαστώ σε πραγματικό χρόνο και μου τα σκάει κάτι χρόνια μετά από τη στιγμή που έλαβε χώρα.
Σημερινό θέμα που με έκανε να θέλω να εκτυπώσω αυτοκόλλητα #ασχολήσουμεταβυζιάσουάτομο είναι ο θηλασμός. Πιο συγκεκριμένα οι περίεργοι/ες που ρωτάνε τις μάνες «θηλάζεις;». Δεν μπορώ να καταλάβω τι τους ενδιαφέρουν τόσο οι διατροφικές συνήθειες ενός ξένου βρέφους; Αν θηλάζεις/θήλασες είσαι καλή, αν όχι είτε ξεκινούν τη διάλεξη σχετικά με τα οφέλη του μητρικού γάλακτος, είτε λένε με τόνο θλιβερό «δεν είχες γάλα...»
Το πιθανότερο είναι ότι η γυναίκα είχε. Αρκετό και θα μπορούσε να έχει όσο θέλει, αλλά για ένα σωρό λόγους αραδιάζει φοβισμένη ένα σωρό δικαιολογίες για ποιο λόγο δεν... Γιατί; Τί ζόρια τραβάτε; Ο καθένας θα κάνει αυτό που νιώθει καλά και σωστό να κάνει. Θηλάζει, καλώς! Δε θηλάζει, πάλι καλώς. Εκνευρίστηκα λοιπόν, διότι διαβάζοντας κάποια άρθρα διαπίστωσα πόση πίεση και ταμπού υπάρχει πάνω σε αυτό το θέμα. Υπάρχουν άπειροι ιστότοποι, σύλλογοι, πλανήτες να σε στηρίξουν για να θηλάσεις, μα με μία πρόχειρη αναζήτηση δεν βρήκα σχεδόν τίποτα πέρα από δύο-τρία άρθρα για να σε στηρίξουν σε περίπτωση που δεν μπορείς, δε θες, δεν, δεν, δεν. Ε, και φούντωσα.
Γενικά φουντώνω με την πίεση. Την ανάγκη του ενός, να επιβάλλει το «σωστό» του στον άλλον (αγαπημένο θέμα του μήνα). Δεν υπάρχει τίποτα πιο σωστό, από τον σεβασμό, την κατανόηση και την αποδοχή. Αν δεν βγαίνει, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργείται ένταση, ας πάει ο καθένας στην ομάδα του, είτε να περάσει μία καλή ζωή, είτε να την σπαταλήσει οργανώνοντας επιθέσεις.
Η καραντίνα συνεχίζεται. Πήρε παράταση μέχρι 4/5 και φήμες λένε ότι για να επαναλειτουργήσει η εργασία μου, θα περιμένω μέχρι 29/6; Γεγονός που τα τινάζει όλα στον αέρα. Καλά, όχι μόνο αυτό. Αλλά κυρίως αυτό. Σε λίγες ώρες θα μάθω περισσότερα για το μέλλον μου. Έχω ένα άκρως σημαντικό ραντεβού στο οποίο θα ακούσω ένα ηχητικό κομμάτι. Αυτό, θα καθορίσει σε έναν βαθμό τα σχέδια. Το νέο μπιτ.
Πλάκα έχει η ζωή μπλα μπλα μπλα. Μου πήρε καιρό να γράψω. Όχι πολύ, αλλά ένιωθα ότι δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να μοιραστώ, μέχρι χθες που είδα αυτό το κάπως αριστουργηματάκι:
https://www.imdb.com/title/tt5808778/
Εμένα μου άρεσε. Εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια. Κάτι τέτοια είναι που μου αρέσουν εμένα.
Έπειτα βρήκα μία εφαρμογή που μαθαίνεις ξένη γλώσσα μέσα από τραγούδια: lirica. Μίλησα μετά από καιρό με την Χλόη! Ω, τι ωραίες συζητήσεις κάνω με την Χλόη. Μάλλον συμβαίνει μία μικρή επιστροφή στο 11-12 αυτό το 2020. Ωραία χρόνια. Περίεργα. Ακροβατούσαν ανάμεσα στην ταραχή, ένα μιλκσέικ και το απόλυτο δράμα. Κλασικά δηλαδή. Αλλά λέω αυτή τη φορά να μην χάσω τίποτα από το 11-12 ξανά εντελώς. Αυτά τα χρόνια έριξαν τα μπετά για το χάος του σήμερα. Φόρος τιμής λοιπόν η επαφή.
Ο κισσός μεγαλώνει. Ένα χρόνο και μισό έχω καταφέρει να μην σκοτώσω το φυτό. Ούτε τον πόθο εντελώς. Κι ενώ φαίνεται να έχει ξεραθεί, νέα φύλλα είναι έτοιμα να σκάσουν. Όλα μαζί μπίτσιζζ. ΚΑΜΠΟΥΜ.
Τι άλλα; Μείωσα κι άλλο τον στόχο των βημάτων μου. Δηλαδή το ξεφτίλισα και πάλι δεν έχω καταφέρει να μείνω πιστή. Επίσης διαπίστωσα ότι θα μπορούσα να πάρω κι άλλο μετάλλιο αναβλητικότητας διότι έναν χρόνο και μισό δεν έχω καταφέρει να μεταφέρω τον μίνι προτζέκτορα στο δωμάτιο να δω πως πατάει πάνω στο σκουρόχρωμο πετρόλ ταβάνι. Το σπίτι όχι, δεν είναι μεγάλο. Τα δωμάτια είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Καμία δικαιολογία.
Κι έτσι κυλάνε οι μέρες. Προσπαθώ να μάθω στη Φακή τα τελευταία εικοσιτετράωρα να ξεχωρίζει τον Νταλί από τον Χίτσκοκ. Ίσως είναι άκρως χαρισματική. Μετράει μόνη της, χωρίς βοήθεια από το ένα ως το δέκα και από το ένα εώς το πέντε στα ισπανικά. Ζει σε αυτόν τον κόσμο λιγότερο από έναν χρόνο και μισό. Νομίζω ότι μιλάνε πολύ αργότερα, χωρίς σειρά. Παρ'όλα αυτά το σημαντικό είναι ο Νταλί σε αυτή τη φάση. Νομίζω το μουστάκι την βοηθάει φουλ. Αν πιάσουμε ίδιο σήμα θα είναι μαγικό.
Κατά τ'αλλά ηρέμησα με τις πίτσες. Παρ'όλα αυτά δε θα το στείλω το μέιλ μάλλον στο εθνικό και θα παίξω μπαλίτσα όπως είπε ο δάσκαλος Κουέντιν: Η καλύτερη σχολή κινηματογράφου από την οποία μπορείτε να αποφοιτήσετε είναι να προσπαθήσετε να φτιάξετε μία ταινία μεγάλου μήκους χωρίς χρήματα!
Γιόλο δάσκαλε.
Τέλος είδα το khalifat και το unorthodox. Αυτό το χαριτωμένο πέρασμα από τον ισλαμισμό στον ιουδαϊσμό, πολύ μου διέγειρε την περιέργεια κι έτσι έκτοτε αφιερώνω αρκετό χρόνο να μελετήσω τα άκρα πέρα από τα δικά μας άκρα. Τελείωσα και το workin' moms! Ω ναι! Τελείωσα κάτι. Επίσης σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ ότι το νετφλιξ πρέπει να σπονσοράρει πούτσαμπλογκ κι εγώ πρέπει να σταματήσω να επιλέγω την εύκολη λύση.
Όχι ακόμα τέλος τελικά. Είδα κι ένα σούπερ τρομακτικό όνειρο. Δηλαδή ήταν σαν να ήμουν ξύπνια. Σα να είχα ανοιχτά τα μάτια. Τα πάντα γύρω τα έβλεπα όπως είναι. Ωστόσο κάτι ένιωσα να με πλησιάζει. Μία τρομακτική, βαριά, ανδρική φωνή, μου ψιθύρισε στον λαιμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Φώναζα. Είχα ανατριχιάσει. Με τα πολλά κατάφερα να στρίψω από ανάσκελα στο πλάι κι άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν ακόμα ανατριχιασμένη. Σας έχει τύχει ποτέ κάτι τέτοιο;
Μπουυυυυυυυυυυ σπούκι. Θυμάμαι που στο γυμνάσιο ψάχναμε ξόρκια με τον Βασιλάκη για την Μόρα καθώς σεργιανίζαμε στα νεκροταφεία και στα στοιχειωμένα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι παίζουν τέτοια σενάρια, μολονότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μάγισσα με κρυστάλλους, πηγαιν'έλα στην Βολιβία και τέτοια. Παρ' όλα αυτά είπα μεταξύ σοβαρού κι αστείου «Μόρα Μόρα κακαβού, μέτρα τ'άστρα τ'ουρανού, την φακή του κιλού, τα βότσαλα του γιαλού κι έπειτα έλα σε εμένα». Ο Σπυράκος ορθά παρατήρησε ότι το ξόρκι είχε τρύπες, διότι τι θα συμβεί αν η Μόρα μετράει σούπερ γρήγορα; Οπότε ξανά έπιασα στα χέρια μου το δώρο της Αλεξάνδρας «η τέχνη των ονείρων» και αποκοιμήθηκα κάνοντας όνειρα πως κερδίζω τον διαγωνισμό και πάω στις Κάννες.
Υ.Γ. Να σου πω κάτι. Είδα το αφτερλωβ και δε μου άρεσε. Μου άρεσε όμως η μουσική και το πως σου πετάγεται ο τίτλος της ταινίας. Δεν κατάλαβες, με πάτησε κάτω το κομμάτι. Σαν ρώγα από σταφύλι έπεσα στο μάρμαρο και ήρθαν οι νότες του και χοροπηδούσαν πάνω μου, έπαιζαν ποδόσφαιρο ανέμελες με εμένα και γέμισε ο τόπος κρασί. Κι έτσι συνάντησα την Melentini.
Σημερινό θέμα που με έκανε να θέλω να εκτυπώσω αυτοκόλλητα #ασχολήσουμεταβυζιάσουάτομο είναι ο θηλασμός. Πιο συγκεκριμένα οι περίεργοι/ες που ρωτάνε τις μάνες «θηλάζεις;». Δεν μπορώ να καταλάβω τι τους ενδιαφέρουν τόσο οι διατροφικές συνήθειες ενός ξένου βρέφους; Αν θηλάζεις/θήλασες είσαι καλή, αν όχι είτε ξεκινούν τη διάλεξη σχετικά με τα οφέλη του μητρικού γάλακτος, είτε λένε με τόνο θλιβερό «δεν είχες γάλα...»
Το πιθανότερο είναι ότι η γυναίκα είχε. Αρκετό και θα μπορούσε να έχει όσο θέλει, αλλά για ένα σωρό λόγους αραδιάζει φοβισμένη ένα σωρό δικαιολογίες για ποιο λόγο δεν... Γιατί; Τί ζόρια τραβάτε; Ο καθένας θα κάνει αυτό που νιώθει καλά και σωστό να κάνει. Θηλάζει, καλώς! Δε θηλάζει, πάλι καλώς. Εκνευρίστηκα λοιπόν, διότι διαβάζοντας κάποια άρθρα διαπίστωσα πόση πίεση και ταμπού υπάρχει πάνω σε αυτό το θέμα. Υπάρχουν άπειροι ιστότοποι, σύλλογοι, πλανήτες να σε στηρίξουν για να θηλάσεις, μα με μία πρόχειρη αναζήτηση δεν βρήκα σχεδόν τίποτα πέρα από δύο-τρία άρθρα για να σε στηρίξουν σε περίπτωση που δεν μπορείς, δε θες, δεν, δεν, δεν. Ε, και φούντωσα.
Γενικά φουντώνω με την πίεση. Την ανάγκη του ενός, να επιβάλλει το «σωστό» του στον άλλον (αγαπημένο θέμα του μήνα). Δεν υπάρχει τίποτα πιο σωστό, από τον σεβασμό, την κατανόηση και την αποδοχή. Αν δεν βγαίνει, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργείται ένταση, ας πάει ο καθένας στην ομάδα του, είτε να περάσει μία καλή ζωή, είτε να την σπαταλήσει οργανώνοντας επιθέσεις.
Η καραντίνα συνεχίζεται. Πήρε παράταση μέχρι 4/5 και φήμες λένε ότι για να επαναλειτουργήσει η εργασία μου, θα περιμένω μέχρι 29/6; Γεγονός που τα τινάζει όλα στον αέρα. Καλά, όχι μόνο αυτό. Αλλά κυρίως αυτό. Σε λίγες ώρες θα μάθω περισσότερα για το μέλλον μου. Έχω ένα άκρως σημαντικό ραντεβού στο οποίο θα ακούσω ένα ηχητικό κομμάτι. Αυτό, θα καθορίσει σε έναν βαθμό τα σχέδια. Το νέο μπιτ.
Πλάκα έχει η ζωή μπλα μπλα μπλα. Μου πήρε καιρό να γράψω. Όχι πολύ, αλλά ένιωθα ότι δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να μοιραστώ, μέχρι χθες που είδα αυτό το κάπως αριστουργηματάκι:https://www.imdb.com/title/tt5808778/
Εμένα μου άρεσε. Εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια. Κάτι τέτοια είναι που μου αρέσουν εμένα.
Έπειτα βρήκα μία εφαρμογή που μαθαίνεις ξένη γλώσσα μέσα από τραγούδια: lirica. Μίλησα μετά από καιρό με την Χλόη! Ω, τι ωραίες συζητήσεις κάνω με την Χλόη. Μάλλον συμβαίνει μία μικρή επιστροφή στο 11-12 αυτό το 2020. Ωραία χρόνια. Περίεργα. Ακροβατούσαν ανάμεσα στην ταραχή, ένα μιλκσέικ και το απόλυτο δράμα. Κλασικά δηλαδή. Αλλά λέω αυτή τη φορά να μην χάσω τίποτα από το 11-12 ξανά εντελώς. Αυτά τα χρόνια έριξαν τα μπετά για το χάος του σήμερα. Φόρος τιμής λοιπόν η επαφή.
Ο κισσός μεγαλώνει. Ένα χρόνο και μισό έχω καταφέρει να μην σκοτώσω το φυτό. Ούτε τον πόθο εντελώς. Κι ενώ φαίνεται να έχει ξεραθεί, νέα φύλλα είναι έτοιμα να σκάσουν. Όλα μαζί μπίτσιζζ. ΚΑΜΠΟΥΜ.
Τι άλλα; Μείωσα κι άλλο τον στόχο των βημάτων μου. Δηλαδή το ξεφτίλισα και πάλι δεν έχω καταφέρει να μείνω πιστή. Επίσης διαπίστωσα ότι θα μπορούσα να πάρω κι άλλο μετάλλιο αναβλητικότητας διότι έναν χρόνο και μισό δεν έχω καταφέρει να μεταφέρω τον μίνι προτζέκτορα στο δωμάτιο να δω πως πατάει πάνω στο σκουρόχρωμο πετρόλ ταβάνι. Το σπίτι όχι, δεν είναι μεγάλο. Τα δωμάτια είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Καμία δικαιολογία.
Κι έτσι κυλάνε οι μέρες. Προσπαθώ να μάθω στη Φακή τα τελευταία εικοσιτετράωρα να ξεχωρίζει τον Νταλί από τον Χίτσκοκ. Ίσως είναι άκρως χαρισματική. Μετράει μόνη της, χωρίς βοήθεια από το ένα ως το δέκα και από το ένα εώς το πέντε στα ισπανικά. Ζει σε αυτόν τον κόσμο λιγότερο από έναν χρόνο και μισό. Νομίζω ότι μιλάνε πολύ αργότερα, χωρίς σειρά. Παρ'όλα αυτά το σημαντικό είναι ο Νταλί σε αυτή τη φάση. Νομίζω το μουστάκι την βοηθάει φουλ. Αν πιάσουμε ίδιο σήμα θα είναι μαγικό.
Κατά τ'αλλά ηρέμησα με τις πίτσες. Παρ'όλα αυτά δε θα το στείλω το μέιλ μάλλον στο εθνικό και θα παίξω μπαλίτσα όπως είπε ο δάσκαλος Κουέντιν: Η καλύτερη σχολή κινηματογράφου από την οποία μπορείτε να αποφοιτήσετε είναι να προσπαθήσετε να φτιάξετε μία ταινία μεγάλου μήκους χωρίς χρήματα!
Γιόλο δάσκαλε.
Τέλος είδα το khalifat και το unorthodox. Αυτό το χαριτωμένο πέρασμα από τον ισλαμισμό στον ιουδαϊσμό, πολύ μου διέγειρε την περιέργεια κι έτσι έκτοτε αφιερώνω αρκετό χρόνο να μελετήσω τα άκρα πέρα από τα δικά μας άκρα. Τελείωσα και το workin' moms! Ω ναι! Τελείωσα κάτι. Επίσης σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ ότι το νετφλιξ πρέπει να σπονσοράρει πούτσαμπλογκ κι εγώ πρέπει να σταματήσω να επιλέγω την εύκολη λύση.
Όχι ακόμα τέλος τελικά. Είδα κι ένα σούπερ τρομακτικό όνειρο. Δηλαδή ήταν σαν να ήμουν ξύπνια. Σα να είχα ανοιχτά τα μάτια. Τα πάντα γύρω τα έβλεπα όπως είναι. Ωστόσο κάτι ένιωσα να με πλησιάζει. Μία τρομακτική, βαριά, ανδρική φωνή, μου ψιθύρισε στον λαιμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Φώναζα. Είχα ανατριχιάσει. Με τα πολλά κατάφερα να στρίψω από ανάσκελα στο πλάι κι άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν ακόμα ανατριχιασμένη. Σας έχει τύχει ποτέ κάτι τέτοιο;
Μπουυυυυυυυυυυ σπούκι. Θυμάμαι που στο γυμνάσιο ψάχναμε ξόρκια με τον Βασιλάκη για την Μόρα καθώς σεργιανίζαμε στα νεκροταφεία και στα στοιχειωμένα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι παίζουν τέτοια σενάρια, μολονότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μάγισσα με κρυστάλλους, πηγαιν'έλα στην Βολιβία και τέτοια. Παρ' όλα αυτά είπα μεταξύ σοβαρού κι αστείου «Μόρα Μόρα κακαβού, μέτρα τ'άστρα τ'ουρανού, την φακή του κιλού, τα βότσαλα του γιαλού κι έπειτα έλα σε εμένα». Ο Σπυράκος ορθά παρατήρησε ότι το ξόρκι είχε τρύπες, διότι τι θα συμβεί αν η Μόρα μετράει σούπερ γρήγορα; Οπότε ξανά έπιασα στα χέρια μου το δώρο της Αλεξάνδρας «η τέχνη των ονείρων» και αποκοιμήθηκα κάνοντας όνειρα πως κερδίζω τον διαγωνισμό και πάω στις Κάννες.
Υ.Γ. Να σου πω κάτι. Είδα το αφτερλωβ και δε μου άρεσε. Μου άρεσε όμως η μουσική και το πως σου πετάγεται ο τίτλος της ταινίας. Δεν κατάλαβες, με πάτησε κάτω το κομμάτι. Σαν ρώγα από σταφύλι έπεσα στο μάρμαρο και ήρθαν οι νότες του και χοροπηδούσαν πάνω μου, έπαιζαν ποδόσφαιρο ανέμελες με εμένα και γέμισε ο τόπος κρασί. Κι έτσι συνάντησα την Melentini.
