Μία από τις πιο άδικες καταστάσεις τις ζωής, είναι η φάση «μαστίχα». Τη μασάς και σε δύο περίπου λεπτά, η μαστίχα έχει χάσει τα ΠΑΝΤΑ, γεύση, γλύκα. Έχει γίνει σκληρή μαζί σου. Δεν προσπαθώ πια καθόλου με τις μαστίχες. Δε με θέλει, δε θέλω ούτε εγώ. Τη φτύνω και πάω στην επόμενη.
Την παραπάνω παράγραφο την είχα αφήσει στη μέση στις 15 του μηνός. Ποιος θυμάται πια γιατί.. Αποφάσισα έτσι, χωρίς καθόλου σκέψεις, σήμερα να τελειώσω κάτι. Να μην ανοίξω νέα ανάρτηση, αλλά να συνεχίσω μία που είχα αφήσει μισή. Νωρίτερα τον προηγούμενο χρόνο είχα αφήσει στη μέση το πέρασμα παλιών μου σημειώσεων/ημερολογίων σε ψηφιακή μορφή και λίγο αργότερα άφησα στη μέση την απλή ανάγνωσή τους. Ή ίσως σταμάτησα όταν πήρα μία απάντηση που έψαχνα. Πολύ χρήσιμο να κρατάς κάπου τις αναμνήσεις σου, μπορούν να σε σώσουν από κάποια δυσάρεστη επανάληψη.
Νομίζω ότι είναι τόσο μεγάλη η έγνοια μου να αποφεύγω το τέλος που είμαι η βασίλισσα του «αφήνω πράγματα στη μέση». Στο έχω πει ξανά. Το όποιο όμως έρχεται σε σύγκρουση με τη φοβερή λύσσα που με πιάνει όταν παθιάζομαι με κάτι και θέλω μέσα μου να το νιώσω τέλειο. Πάψε σιχαμένη. Μέχρι δηλαδή να χαλάσει κάτι μέσα μου πάλι και να το αφήσω στη μέση. Αλλά, έτσι και προλάβω να το τελειώσω όσο ακόμα καίγομαι, τρέμε...
Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία, με τις σειρές, με τις λίστες, με τους χαρακτήρες, με όλα. Δε θέλω να καταλήξω κάπου, απλώς τα γράφω (ξανά) γιατί δεν κοιμάμαι! Τον τελευταίο καιρό αδιαφορώ για τον ύπνο! Δεν προσπαθώ καν μαζί του. Δε νιώθω κούραση. Δεν έχω κανένα σημάδι ότι νυστάζω (εκτός από όταν έχω κόσμο γύρω μου, όπου νομίζω με πιάνει κάτι σε αγοραφοβία από ένα σημείο και μετά και νιώθω την ανάγκη να πάω για ύπνο), ή απ'όταν δεν προλαβαίνω καν να σκεφτώ ότι νυστάζω γιατί με παίρνει ο ύπνος όπου να'ναι. Και στις δύο περιπτώσεις, αφού αποκοιμηθώ σε λιγότερο από μία ώρα ξυπνάω! Έτσι τα τελευταία βράδια συνήθως κοιμάμαι για βράδυ μετά τις 09:00 το πρωί!
Θα μείνω ξύπνια. Θα προσπαθήσω να νυστάξω πραγματικά πολύ μέχρι να κοιμηθώ ξανά. Θα προσπαθήσω να τελειώσω και το μοντάζ από τον πρώτο χρόνο της ζωής της, το οποίο δεν πρόλαβα ποτέ εννοείται να έχω έτοιμο στα γενέθλια της. Δεν προλαβαίνω να είμαι καν εντάξει στις δικές μου προθεσμίες. Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό; Ή λες να μην είμαι εντάξει επειδή δεν ανακοινώνω τα σχέδια μου; 'Η λες να μην ανακοινώνω τα σχέδια μου γιατί φοβάμαι τη δέσμευση περισσότερο από το τέλος; Ή λες ο πραγματικός ένοχος να είναι η δέσμευση με το τέλος, βλέπε θάνατός. Φυσικά και είναι! Ταυτόχρονα το μείζον και το κανένα πρόβλημα. Είδες, δε φταίω εγώ. Η φύση μου φταίει!
Πέρασε ένας χρόνος! Ουάου; Σπουδαία φάση! Απερίγραπτη, γιγαντιαία και κάθε μέρα καινούργια όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο χρωματιστό, δυνατό, μυρωδάτο... Ήμουν στο αμάξι προχθές απόγευμα. Είναι γαμάτα τα απογεύματα στο αμάξι που πιάνω την χιπχοπ εκπομπή του atlantis. Ήταν όλα πολύ εντάξει! Και τα απογεύματα που ακούμε παρέα στο αμάξι την ίδια εκπομπή είναι πολύ εντάξει. Τώρα θα τα αφήσω λίγο στην άκρη αυτά τα απογεύματα για να μαζέψω απόθεμα για την βόλτα της γης. Αν δεν ξεσπάσει πανδημία. Αλλά θα μου πεις ήρθε δίπλα ο ιός! Από την άλλη άκρη του κόσμου, ήρθε δίπλα. Αυτό ίσως σημαίνει ότι είναι πιθανότερο να φτάσει εδώ πρώτα, παρά να το φέρω εγώ. Κακό σενάριο.
Χθες, φορούσα την κόκκινη γούνα. Την θυμάσαι; Φακ, ξέχασα το γυαλί. Αλήθεια μόλις θυμήθηκα ότι το είχα ξεχάσει. Αυτή η γούνα δεν πρέπει να φοριέται δίχως το γυαλί. Λες γι'αυτό; Ήμουν με τα ρούχα μου, όχι τίποτα σούπερ φαντεζί κι έσπρωχνα το άδειο καροτσάκι. Με σταμάτησαν δύο φορές να με ρωτήσουν τι έχω ντυθεί... Μάνα; Χαλό δεν είναι στολή. Ιτ ρίλι χάπενς.
Σου έχω πει πόσο σιχαμένα είναι τα καροτσάκια. Δε θα σου πω πόσο σιχαμένοι είναι οι δρόμοι, ούτε πόσο σιχαμένοι είναι οι άνθρωποι, αφού κι εγώ κι εσύ τα ίδια σκατά λίγο πολύ. Θα σου πω πόσο σιχαμένα είναι τα καροτσάκια. Χίλιες φορές καλύτερο το μάρσιπο. Κάνεις και γυμναστική! Είναι ολοένα και πιο βαρύ, αλλά δε σε πνίγει. Αντιθέτως σε κάνεις να συνειδητοποιείς, να δένεσαι, να αγαπάς. Ξέρεις ότι πρέπει να είσαι βασταγερός και ότι πρέπει να είσαι καλά εσύ για να είναι καλά και το team σου. Ενώ το καρότσι. Με φρικάρει η ιδέα ότι έχω δύο πράγματα να προσέξω. Εμένα που είμαι σούπερ ατσούμπαλη κι ανεύθυνη και κάποιον σημαντικό άλλο που είναι πάνω σε ρόδες. Κακό σενάριο. Αλλά όπου να'ναι περπατάει. Αυτό ήταν. Ήρθε η ώρα να την μάθω να πετάει.
Σε άλλα νέα, αυτή την περίοδο πήγα να δω την «καλύτερη παράσταση της δεκαετίας μέχρι τώρα» ή όποια δεν ήταν καθόλου μα καθόλου καλή και μόλις συνειδητοποίησα σε ποια δεκαετία αναφέρεται. Σπούκι. Έπιασα να διαβάσω ξανά την «πιο τρομακτική ιστορία όλων των εποχών» και επειδή ένιωσα πολύ ανώριμη είπα να ολοκληρώσω και το «μανιφέστο του κομμουνισμού» προσπάθεια 561148161 έτσι για να βάλω επιτέλους αυτό το τικ. Σε μορφή κόμικ βέβαια γιατί είπαμε ανώριμη, να μην πάω όμως κι από υπερβολική δόση, κρίμα. Διαχώρισα στο μυαλό μου το φαινόμενο του φωσφορισμού από το φαινόμενο του φθορισμού, το »γιατί η φιλοσοφία είναι καλύτερη από τη θρησκεία» και το αν «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» (περίπου). Είδα σε βίντεο τον Μαθιουδάκη στην ρεματιά και αναθεώρησα για εκείνον αφού για πενήντα λεπτά χαχάνιζα σαν γουρούνι ανεξέλεγκτα. Διάολε σου έχω πει ποτέ πόσο σημαντικό είναι να με κάνει κάτι, κάποιος να γελάσω με την καρδιά μου; Ανεξέλεγκτα, με ένταση, χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα. Είναι τρομερά σπουδαίο όπλο και αλάθητος δείκτης. Χρησιμοποίησέ το χωρίς κανέναν δισταγμό. Τέλος, ενημερώθηκα από έναν επιστήμονα για μία ακόμα ανεπάρκεια μου και ένιωσα ξανά υπέροχη.
Αυτά. Φαντάζομαι δεν ξέχασα κάτι σπουδαίο. Α! Έλυσα και το μυστήριο με το αυτοκόλλητο «εγκαταλελειμμένο» που έβρισκα στο όχημά μου. Πήρα κι ένα σίδερο! Μικιό, αλλά πια έχω σίδερο για να σιδερώνω τα δύο πουκάμισά μου μόνο (πράσινο και ροζ) και για κανέναν άλλο λόγο. Α! Ξαναπήγα στο παιδικό μουσείο. Έχει μεταφερθεί ξέρεις! Δεν είναι πια εκεί που πηγαίναμε. Αλλά είναι και πάλι υπέροχο. Μου λείπει λίγο η παλιά στριφογυριστή ξύλινη σκάλα, αλλά δε βαριέσαι! Έτσι είναι η ζωή. Ανυπομονώ να παίξουμε σούπερμαρκετ για πολλές ώρες. Α! Βρήκα και κάτι πεντανόστιμες πατάτες με πάπρικα στο 110. Α! Είδα και τους ΚΚΚ σε ένα φανάρι κι έκανα αναστροφή και πήγα και τους είπα «έι» και κανονίσαμε και δείπνο το όποιο έλαβε χώρα πολύ σύντομα από όταν το είπα και τους ξαναείδα στην πλατεία κάποιες μέρες μετά και θα ήθελα να τους βλέπω συχνότερα. Χάθηκαν πολλές σημαντικές στιγμές και δε θα ήθελα να χαθούν κι άλλες, θα φροντίσω γι' αυτό. Α! Επέστρεψα κι εκεί! Νόμιζα ότι θα έκλαιγα αν ποτέ συνέβαινε ξανά, αλλά πέρασε ο καιρός και στέγνωσα... Ένιωθα μόνο γεμάτη χαρά. Μετάνιωσα όμως λίγο που δεν ήπια μία σοκολάτα. Α!
Την παραπάνω παράγραφο την είχα αφήσει στη μέση στις 15 του μηνός. Ποιος θυμάται πια γιατί.. Αποφάσισα έτσι, χωρίς καθόλου σκέψεις, σήμερα να τελειώσω κάτι. Να μην ανοίξω νέα ανάρτηση, αλλά να συνεχίσω μία που είχα αφήσει μισή. Νωρίτερα τον προηγούμενο χρόνο είχα αφήσει στη μέση το πέρασμα παλιών μου σημειώσεων/ημερολογίων σε ψηφιακή μορφή και λίγο αργότερα άφησα στη μέση την απλή ανάγνωσή τους. Ή ίσως σταμάτησα όταν πήρα μία απάντηση που έψαχνα. Πολύ χρήσιμο να κρατάς κάπου τις αναμνήσεις σου, μπορούν να σε σώσουν από κάποια δυσάρεστη επανάληψη.
Νομίζω ότι είναι τόσο μεγάλη η έγνοια μου να αποφεύγω το τέλος που είμαι η βασίλισσα του «αφήνω πράγματα στη μέση». Στο έχω πει ξανά. Το όποιο όμως έρχεται σε σύγκρουση με τη φοβερή λύσσα που με πιάνει όταν παθιάζομαι με κάτι και θέλω μέσα μου να το νιώσω τέλειο. Πάψε σιχαμένη. Μέχρι δηλαδή να χαλάσει κάτι μέσα μου πάλι και να το αφήσω στη μέση. Αλλά, έτσι και προλάβω να το τελειώσω όσο ακόμα καίγομαι, τρέμε...
Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία, με τις σειρές, με τις λίστες, με τους χαρακτήρες, με όλα. Δε θέλω να καταλήξω κάπου, απλώς τα γράφω (ξανά) γιατί δεν κοιμάμαι! Τον τελευταίο καιρό αδιαφορώ για τον ύπνο! Δεν προσπαθώ καν μαζί του. Δε νιώθω κούραση. Δεν έχω κανένα σημάδι ότι νυστάζω (εκτός από όταν έχω κόσμο γύρω μου, όπου νομίζω με πιάνει κάτι σε αγοραφοβία από ένα σημείο και μετά και νιώθω την ανάγκη να πάω για ύπνο), ή απ'όταν δεν προλαβαίνω καν να σκεφτώ ότι νυστάζω γιατί με παίρνει ο ύπνος όπου να'ναι. Και στις δύο περιπτώσεις, αφού αποκοιμηθώ σε λιγότερο από μία ώρα ξυπνάω! Έτσι τα τελευταία βράδια συνήθως κοιμάμαι για βράδυ μετά τις 09:00 το πρωί!
Θα μείνω ξύπνια. Θα προσπαθήσω να νυστάξω πραγματικά πολύ μέχρι να κοιμηθώ ξανά. Θα προσπαθήσω να τελειώσω και το μοντάζ από τον πρώτο χρόνο της ζωής της, το οποίο δεν πρόλαβα ποτέ εννοείται να έχω έτοιμο στα γενέθλια της. Δεν προλαβαίνω να είμαι καν εντάξει στις δικές μου προθεσμίες. Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό; Ή λες να μην είμαι εντάξει επειδή δεν ανακοινώνω τα σχέδια μου; 'Η λες να μην ανακοινώνω τα σχέδια μου γιατί φοβάμαι τη δέσμευση περισσότερο από το τέλος; Ή λες ο πραγματικός ένοχος να είναι η δέσμευση με το τέλος, βλέπε θάνατός. Φυσικά και είναι! Ταυτόχρονα το μείζον και το κανένα πρόβλημα. Είδες, δε φταίω εγώ. Η φύση μου φταίει!
Πέρασε ένας χρόνος! Ουάου; Σπουδαία φάση! Απερίγραπτη, γιγαντιαία και κάθε μέρα καινούργια όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο χρωματιστό, δυνατό, μυρωδάτο... Ήμουν στο αμάξι προχθές απόγευμα. Είναι γαμάτα τα απογεύματα στο αμάξι που πιάνω την χιπχοπ εκπομπή του atlantis. Ήταν όλα πολύ εντάξει! Και τα απογεύματα που ακούμε παρέα στο αμάξι την ίδια εκπομπή είναι πολύ εντάξει. Τώρα θα τα αφήσω λίγο στην άκρη αυτά τα απογεύματα για να μαζέψω απόθεμα για την βόλτα της γης. Αν δεν ξεσπάσει πανδημία. Αλλά θα μου πεις ήρθε δίπλα ο ιός! Από την άλλη άκρη του κόσμου, ήρθε δίπλα. Αυτό ίσως σημαίνει ότι είναι πιθανότερο να φτάσει εδώ πρώτα, παρά να το φέρω εγώ. Κακό σενάριο.
Χθες, φορούσα την κόκκινη γούνα. Την θυμάσαι; Φακ, ξέχασα το γυαλί. Αλήθεια μόλις θυμήθηκα ότι το είχα ξεχάσει. Αυτή η γούνα δεν πρέπει να φοριέται δίχως το γυαλί. Λες γι'αυτό; Ήμουν με τα ρούχα μου, όχι τίποτα σούπερ φαντεζί κι έσπρωχνα το άδειο καροτσάκι. Με σταμάτησαν δύο φορές να με ρωτήσουν τι έχω ντυθεί... Μάνα; Χαλό δεν είναι στολή. Ιτ ρίλι χάπενς.
Σου έχω πει πόσο σιχαμένα είναι τα καροτσάκια. Δε θα σου πω πόσο σιχαμένοι είναι οι δρόμοι, ούτε πόσο σιχαμένοι είναι οι άνθρωποι, αφού κι εγώ κι εσύ τα ίδια σκατά λίγο πολύ. Θα σου πω πόσο σιχαμένα είναι τα καροτσάκια. Χίλιες φορές καλύτερο το μάρσιπο. Κάνεις και γυμναστική! Είναι ολοένα και πιο βαρύ, αλλά δε σε πνίγει. Αντιθέτως σε κάνεις να συνειδητοποιείς, να δένεσαι, να αγαπάς. Ξέρεις ότι πρέπει να είσαι βασταγερός και ότι πρέπει να είσαι καλά εσύ για να είναι καλά και το team σου. Ενώ το καρότσι. Με φρικάρει η ιδέα ότι έχω δύο πράγματα να προσέξω. Εμένα που είμαι σούπερ ατσούμπαλη κι ανεύθυνη και κάποιον σημαντικό άλλο που είναι πάνω σε ρόδες. Κακό σενάριο. Αλλά όπου να'ναι περπατάει. Αυτό ήταν. Ήρθε η ώρα να την μάθω να πετάει.
Σε άλλα νέα, αυτή την περίοδο πήγα να δω την «καλύτερη παράσταση της δεκαετίας μέχρι τώρα» ή όποια δεν ήταν καθόλου μα καθόλου καλή και μόλις συνειδητοποίησα σε ποια δεκαετία αναφέρεται. Σπούκι. Έπιασα να διαβάσω ξανά την «πιο τρομακτική ιστορία όλων των εποχών» και επειδή ένιωσα πολύ ανώριμη είπα να ολοκληρώσω και το «μανιφέστο του κομμουνισμού» προσπάθεια 561148161 έτσι για να βάλω επιτέλους αυτό το τικ. Σε μορφή κόμικ βέβαια γιατί είπαμε ανώριμη, να μην πάω όμως κι από υπερβολική δόση, κρίμα. Διαχώρισα στο μυαλό μου το φαινόμενο του φωσφορισμού από το φαινόμενο του φθορισμού, το »γιατί η φιλοσοφία είναι καλύτερη από τη θρησκεία» και το αν «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» (περίπου). Είδα σε βίντεο τον Μαθιουδάκη στην ρεματιά και αναθεώρησα για εκείνον αφού για πενήντα λεπτά χαχάνιζα σαν γουρούνι ανεξέλεγκτα. Διάολε σου έχω πει ποτέ πόσο σημαντικό είναι να με κάνει κάτι, κάποιος να γελάσω με την καρδιά μου; Ανεξέλεγκτα, με ένταση, χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα. Είναι τρομερά σπουδαίο όπλο και αλάθητος δείκτης. Χρησιμοποίησέ το χωρίς κανέναν δισταγμό. Τέλος, ενημερώθηκα από έναν επιστήμονα για μία ακόμα ανεπάρκεια μου και ένιωσα ξανά υπέροχη.
Αυτά. Φαντάζομαι δεν ξέχασα κάτι σπουδαίο. Α! Έλυσα και το μυστήριο με το αυτοκόλλητο «εγκαταλελειμμένο» που έβρισκα στο όχημά μου. Πήρα κι ένα σίδερο! Μικιό, αλλά πια έχω σίδερο για να σιδερώνω τα δύο πουκάμισά μου μόνο (πράσινο και ροζ) και για κανέναν άλλο λόγο. Α! Ξαναπήγα στο παιδικό μουσείο. Έχει μεταφερθεί ξέρεις! Δεν είναι πια εκεί που πηγαίναμε. Αλλά είναι και πάλι υπέροχο. Μου λείπει λίγο η παλιά στριφογυριστή ξύλινη σκάλα, αλλά δε βαριέσαι! Έτσι είναι η ζωή. Ανυπομονώ να παίξουμε σούπερμαρκετ για πολλές ώρες. Α! Βρήκα και κάτι πεντανόστιμες πατάτες με πάπρικα στο 110. Α! Είδα και τους ΚΚΚ σε ένα φανάρι κι έκανα αναστροφή και πήγα και τους είπα «έι» και κανονίσαμε και δείπνο το όποιο έλαβε χώρα πολύ σύντομα από όταν το είπα και τους ξαναείδα στην πλατεία κάποιες μέρες μετά και θα ήθελα να τους βλέπω συχνότερα. Χάθηκαν πολλές σημαντικές στιγμές και δε θα ήθελα να χαθούν κι άλλες, θα φροντίσω γι' αυτό. Α! Επέστρεψα κι εκεί! Νόμιζα ότι θα έκλαιγα αν ποτέ συνέβαινε ξανά, αλλά πέρασε ο καιρός και στέγνωσα... Ένιωθα μόνο γεμάτη χαρά. Μετάνιωσα όμως λίγο που δεν ήπια μία σοκολάτα. Α!
