Μπεζ

 Βρήκα ένα κουτάκι με κρέμα κακάο και κάτι τραγανά μπαλάκια μέσα. Το αγόρασα για τύπου μερέντανουτέλα αλλά δεν είναι. Είναι σαν καοτόνικχέμο αλλά κρέμα. Οβομαλτίν ίσως λέγεται. Σε κάποιο φόρουμ διάβασα ότι παλιά υπήρχε στην Ελλάδα και ήταν κάτι σαν σκόνη χέμο. Υποθέτω η κρέμα θα είναι η εξέλιξη. Δεν ξέρω, υποθέσεις κάνω.

 Εξέλιξη ίσως κι εγώ. Έφτιαξα το βιογραφικό μου. Σκεφτόμουν πως ίσως έφτασε καιρός για νέες περιπέτειες και κυρίως τη συλλογή επιπλέον χρημάτων για τον γύρο της Ασίας. Θα ήθελα κάποτε να παίξω σε ένα ταμείο ενός σούπερμαρκετ και κάποτε να εργαστώ σε κάποιον κινηματογράφο. Για λίγο. Για την γεύση. Πώς τα έφερε έτσι η στιγμή λοιπόν και δεν έστειλα ένα από τα συνηθισμένα μου γράμματα, αλλά κάθισα και έβαλα σε μία σειρά συνεργασίες και αναμνήσεις. Με τον δικό μου πάντα τρόπο που πολύ χαρούμενη είμαι γι' αυτό, αλλά λύγισα. Αφού το έστειλα λοιπόν σε ένα σουπερμάρκετ, σκέφτηκα,«δεν το στέλνω και σε κανένα κολέγιο» κι έπειτα άρχισα να κυλάω κι άλλο στην κατηφόρα και σκέφτηκα «δεν το στέλνω και σε κανένα σχολείο» κι είμαι τόσο καλό παιδί που μου πήρε πολύ ώρα να το στείλω σε πολλά, γιατί πάλευα μέσα μου να μην προδώσω το x σχολειό και με πάρουν τηλέφωνο πίσω παραπάνω από ένας και πρέπει κάποιον να κακοκαρδίσω. Αλλά όπως πολύ σοφά κάποιος κάποτε είχε υπογραμμίσει, όλοι είμαστε εν δυνάμει τα πάντα, όλοι μπορεί να γίνουμε τα πάντα κάποιες στιγμές. Έρχομαι βέβαια να προσθέσω ότι ναι, υπό κάποιες συνθήκες όλα μπορούν να συμβούν, αλλά πάντα από τις ρωγμές μας θα λάμπει το πραγματικό μας χρώμα.
 Ζούμε στις τελευταίες μέρες ενός καλοκαιριού και μπροστά μου βλέπω ένα φθινόπωρο να μου κουνάει το χέρι, σα να είμαι ταξί και θέλει να το φορτώσω. Το κεφάλι μου έχει βαρύνει και πρέπει να πάω μέχρι το αεροδρόμιο, αλλά να μην φύγω. Δεν προλαβαίνω να αλλάξω το σχέδιο γιατί θα με περιμένουν και δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ. Ίσως θα πάρω έναν καφέ να πείσω τον εαυτό μου ότι δουλεύει η φάση καφεΐνη.
 Τώρα τελευταία κάποια από τα στιλό έχουν χαλάσει, χωρίς να το καταλάβω μεταφέρω μελάνι στο πρόσωπό μου και μιλάω φουλ μουτζουρωμένη στους πελάτες. Όλο κάποιος μου το λέει, όλο γυρνάω να δω τον καθρέφτη, όλο λέω «ωχ» κι όλο μουτζουρώνομαι ξανά.
 Έπειτα το μονόχρωμο έδωσε τη σειρά του στην μεγάλη κατρακύλα. Αναρωτιέμαι, μας παρακολουθούν; Οι δικοί μου έχουν φοβερό γούστο πάντως.
 Τέλος, χθες σε μία φοβερή συζήτηση έδωσα μία πρόχειρη πεντάδα φανταστικών και όχι χαρακτήρων και τραγουδιών που έβαλαν ένα λιθαράκι για αυτό που είμαι σήμερα. Χωρίς σειρά σημαντικότητας:

1. Σωκράτης
2. ο πιλότος από τον μικρό πρίγκιπα
3. ο Φοίβος (δε θα γράψω επίθετο γιατί νιώθω ρουβίτσα και δε θα δώσω τον Νικολάκη τον Σπηλιά ή τον Θωμά Περιμένει, μόνο και μόνο για να στηρίξω εγχώριο προϊόν)
4. η Αμελί
5.

1. we both go down together decemberists
2. απομακρύνθηκα ffc
3. sur le fil yann tiersen
4. hang on little tomato pink martini
5. το καλοκαίρι θα ΄ρθει φοίβος 

Κλέφτης ρομαντισμός

Ωω, κάνει ΤΟΣΗ ΖΕΣΤΗ. Το sakura ήταν πιο τίμιο από το πράσινο σύννεφο. Η Αθήνα περιμένω να αδειάσει κι άλλο! Σε καλή φάση είναι, αλλά την έχω δει και καλύτερα. Ξεκίνησα να μαζεύω εικόνες από μία Αυγουστιάτικη Αθήνα που μου αρέσει. Αγανάκτησα και με το πρόγραμμα κοψίματος-ραψίματος και γνώρισα ένα άλλο αυτές τις μέρες που θα δοκιμάσω να συνεργαστώ μαζί του. Δεν τον λες και έρωτα με την πρώτη ματιά, αλλά οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Αυτό κατάλαβα όταν αναγκάστηκα να ψάξω πώς αλλάζω ταχύτητα και πώς το βγάζω έξω. Τελικά ήταν εύκολο κι αυτό. Ο Φοίβος έχει βγάλει ένα νέο τραγούδι που το πήρα χθες χαμπάρι. Πήρα και δύο φορές την αγαπημένη μου κατηφόρα με αμάξι. Ψηφίζω το μηχανάκι καλύτερο για αυτή την κατηφόρα. Βέβαια ίσως ήταν ο φόβος που δε με άφησε να πατήσω τέρμα το γκάζι. Κυκλοφορώ με μία βεντάλια που κάποιες φορές από την τόση ζέστη που κάνει, δε φυσάει ούτε μία τρίχα μου. Πήρα κι έναν καινούργιο ανεμιστήρα που έχει και τηλεχειριστήριο. Την πρώτη φορά που κάθισα απέναντί του, άφησα από μέσα μου να βγει σχεδόν τραγουδιστά ένα «είμαι ευτυχισμένη». Πήρα και δύο λαγούς. Ψεύτικοι κι αυτοί. Μέσα στα 250 μπουκαλάκια αποφάσισα να βάλω μέσα από μία φακή. Είναι επίσης μία εποχή που ίσως έχω δει τις περισσότερες ανατολές. Ίσως πρώτη φορά που τις κυνηγάω τόσο πολύ. Μαντρουγαδοκυνηγός. Δεν ξέρω αν στο είπα αλλά ψάχνοντας κάτι τις προάλλες για τον «δρόμο», διάβασα την παρακάτω πρόταση: Η τελική του μορφή αποτελεί ένα
roman à clef, συνδυάζοντας αυτοβιογραφικά στοιχεία με φανταστικές διηγήσεις. Έπειτα συνέχισα το ψάξιμο και διάβασα τα παρακάτω: Roman à clef (French pronunciation: ​[ʁɔmɑ̃n‿a kle], anglicised as /roʊˌmɒn ə ˈkleɪ/), French for novel with a key, is a novel about real life, overlaid with a façade of fiction. The fictitious names in the novel represent real people, and the "key" is the relationship between the nonfiction and the fiction. The "key" may be produced separately by the author or implied through the use of epigraphs or other literary techniques.
Created by Madeleine de Scudéry in the 17th century to provide a forum for her thinly-veiled fiction featuring political and public figures, the roman à clef has since been used by writers including Sylvia Plath, John Banville, Truman Capote, Simone de Beauvoir, Ernest Hemingway, George Orwell, Jack Kerouac, Victor Hugo, Blaise Cendrars, Philip K. Dick, Bret Easton Ellis, Jay McInerney, Naguib Mahfouz, John McGahern, Charles Bukowski, Malachi Martin, Saul Bellow, Hunter S. Thompson, James Joyce, and Djuna Barnes.
The reasons an author might choose the roman à clef format include satire; writing about controversial topics and/or reporting inside information on scandals without giving rise to charges of libel; the opportunity to turn the tale the way the author would like it to have gone; the opportunity to portray personal, autobiographical experiences without having to expose the author as the subject; avoiding self-incrimination or incrimination of others that could be used as evidence in civil, criminal, or disciplinary proceedings; and the settling of scores.
Biographically inspired works have also appeared in other literary genres and art forms, notably the film à clef. Και ένιωσα πάλι χαρά γιατί ορίστε, κάπου ανάμεσα σε αυτά τα ονόματα θα μπορούσε να είναι και το δικό μου. Κι ένιωσα και λίγο περισσότερο μπιτ και σώθηκε η κατάσταση. Είμαι κάποιες στιγμές πιο μακρυά για την τρίτη έκδοση του ποιήματος. Έχω πάρει κρύο τσάι πράσινο, με λεμόνι και μέντα και ένα μάφιν κόκκινο βελούδο, που με ξεγελάνε και δε με αφήνουν να λιποθυμήσω εν ειρήνη σε ένα υπόγειο στο κέντρο της πόλης. Όταν μεγαλώσω θέλω να μάθω να φτιάχνω ένα από αυτά τα κεικοειδή πολύ καλά και να μοσχομυρίζουν σε όλο το τεϊποτείον μου! Ο Αύγουστος είναι ο δεύτερος πιο αγαπημένος μου μήνας μετά τον Νοέμβρη και είμαι χαρούμενη πολύ που δε θα πάμε φέτος πουθενά. Έχω αρκετά χρόνια να ρουφήξω άδειο Αθηναϊκό Αύγουστο και είμαι σα μαγεμένη. Πάντα με μπόλικο «και».

Υ.Γ. Είδα όνειρο στον ύπνο μου πως έλαβα τελικά ένα γράμμα! Δεν είχε αποστολέα κι ήταν να ξέρεις πολύ περίεργο!
Υ.Υ.Γ. Και μετά σκέφτηκα ότι τίποτα δεν είναι «τυχαίο». Όλα είναι τόσο σωστά τοποθετημένα κι ας μοιάζουν σα να τα φύσηξε ανέμελα μία βεντάλια. Ή μπορεί και να μην είναι κι απλά με το φύσημα να απέκτησαν όλα νόημα.