Ναι! Επιτέλους! Τώρα αν σου πω ότι όντως δεν είχα χρόνο; Είχα, κάπου ανάμεσα στις ανάσες, ψέματα σου είπα, αλλά δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Όχι ότι τώρα καταλαβαίνω. Νιώθω παράξενα! Τι πρωτότυπο θα μου πεις! Αλλά δεν σε σοκάρει το γεγονός ότι σημαντικά κομμάτια μας δεν αλλάζουν με τίποτα; Δεν ξέρω τι σκατά ερέθισμα πρέπει να περάσει για να παίξει τον ρόλο του οδοστρωτήρα. Η σελίδα που με καλωσορίζει λέει σήμερα με σοφία, πάντα με σοφία: Αν μπορείς να το φανταστείς, μπορείς να το καταφέρεις. Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις! Κι όντως έτσι είναι! Ως εδώ έτσι είναι...
Ω ανύπαρκτε θεέ, έχω τόσα μα τόσα, τόσα πολλά να σου πω. Τόσα να μοιραστώ από αυτά τα βαθιά που ούτε με εμένα πολλές φορές δεν τα μοιράζομαι... Οι τελευταίοι δύο μήνες... Αν κάποιος έκλεβε το κινητό μου πιστεύω θα τον έπιανε ένα κύμα συγκίνησης και θα μου το επέστρεφε με δάκρυα και μία συγγνώμη. Η τσαπατσουλοσύνη του γοργού καιρού μας, με έχει κάνει να απαθανατίσω μόνο μερικές στιγμές με την κάμερα του κινητού. Τι θα έβλεπε αυτός που θα το έκλεβε... Πόσες ζωές πέρασαν σε δύο ανάσες και πόσες ζωές ήρθαν... Τώρα θα περιμένεις λογικά να σου πω για την ζωή, την καινούργια. Θα σου πω μονάχα, προς το παρόν, ότι τρώει πολύ! Καταπίνει κάθε φορά καταλάθος το αγαπημένο τέρας του καθηγητή Δαμάσκηνου (όχι αυτού από το κλούντο). Χτυπάω τη ζωή ρυθμικά στην πλάτη για να το επιστρέψει. Το τέρας το λένε Μπέρπ και η ζωούλα το καταπίνει καταλάθος. Φταίει λίγο που κάθεται με ανοιχτό το στόμα, ή που τρώει λαίμαργα και πολύ γρήγορα. Φταίει λίγο και ο Μπέρπ που όλο είναι παιγνιδιάρης και παίζει κρυφτούλι από τον καθηγητή. Τέλος πάντων, ας μην σε μπλέξω ακόμα με αυτές τις παράξενες ιστορίες. Άλλωστε προς το παρόν δεν έχω πολύ χρόνο. Είναι περίοδος προσαρμογής και σε λίγο θα μπει η μέρα νούμερο: 19.
Χρειάζομαι χρόνο. Πάντα χρειάζομαι χρόνο. Εκτός κι αν καταφέρνεις και τον σβήνεις.
Απόψε όμως θα σου πω κάτι που ίσως σου έχω ξαναπεί. Πόσες φορές σου είπα άραγε πράγματα που σου έχω ξαναπεί; Τώρα πρέπει να κυνηγήσω άλλα πράγματα, για να μπορώ να έχω να σου λέω καινούργια. Αλλά νιώθω πως θέλω να το βγάλω από μέσα μου. Πιο πολύ γιατί βλέποντας τον σελιδοδείκτη, είδα ότι έχει γράψει κι αλλά βιβλία! Η συγγραφέας έχει γράψει άλλα δύο τουλάχιστον!
Ήταν απ'ό,τι διάβασα καλοκαίρι. Μισό λεπτό, πάω να δω την ημερομηνία! 30/6/2012 Έφερα το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μαζί μου. Αυτό το βιβλίο τόσα χρόνια προσπαθώ να το ξεφορτωθώ κι όλο κάπως τα καταφέρνει και μένει. Έμεινε λοιπόν ξανά στη νέα μου βιβλιοθήκη. Έδωσε διπλό πόλεμο! Γλίτωσε μέσα από την κούτα με τα βιβλία που είχα για να χαρίσω και γλίτωσε και από τη γυναίκα που με βοήθησε να βγάλω τη σκόνη από τα βιβλία προτού μπουν ξανά στη βιβλιοθήκη. Κι είχε πολλή σκόνη η ιστορία... Για ν'αλλάξει ριζικά, σηκώθηκε σκόνη παντού. Η βιβλιοθήκη δεν είναι νέα σου είπα ψέματα ξανά. Είναι η παλιά μου! Την έκοψα στη μέση. Κι έτσι έχω δύο, που ήταν μία, που θα είναι πάντα μία κι αυτό θα το ξέρω μόνο εγώ κι εσύ. Έδωσα σαν το βιβλίο κι εγώ έναν μικρό πόλεμο για την βιβλιοθήκη. Στη νέα μου ζωή μου είπαν να πετάξω τα βιβλία μου γιατί δεν χωράνε! Τα βιβλία μου! Οι καλύτεροί μου φίλοι! Η οικογένεια μου! Οι αναμνήσεις μου! Οι κύκλοι μου! Δεν χωράνε... Αλλά χώρεσαν, μαζί με το επιδαπέδιο φωτιστικό. Ανυπομονώ να χώνομαι και να χάνομαι σε αυτή τη γωνία. Το βιβλίο λοιπόν το πήρα από ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ. Στον πάνω όροφο υπήρχαν μερικοί διάδρομοι με βιβλία. Κάπου ανάμεσα στα βιβλία μία μεγάλη κυρία να κάθεται σε ένα γραφείο με μερικά βιβλία της δεξιά και αριστερά. Κανένας μπροστά της να ζητάει να υπογράψει η συγγραφέας το βιβλίο της. Κοιτάει χαμένη μπροστά. Δε θυμάμαι ακριβώς ποια μίλησε πρώτη στην άλλη. Με τα πολλά σχεδόν με παρακάλεσε να αγοράσω το βιβλίο της. Βιβλίο που δε θα αγόραζα ποτέ. Το αγόρασα όμως, δεν ξέρω αν ήταν από λύπηση, από αγάπη για το πάθος ενός ανθρώπου, από συμπαράσταση στην «αποτυχημένη συγγραφέα» που ταυτίστηκα μαζί της! Όταν μεγαλώσω, δεν ξέρω αν στο έχω ακόμα πει μα θέλω να γίνω μία αποτυχημένη συγγραφέας! Έγραψε στην πρώτη σελίδα η συγγραφέας «στην Έλενα εύχομαι όλα τα καλά. Υγεία, αγάπη και επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνει. Από καρδιάς.»
Ξύπνησε. Την τάισα. Έδωσε πίσω το τέρας, έκανε μπάνιο κι ήρθες κι εσύ! Τώρα κάθεστε στην άλλη γωνία μαζί! Στην γωνία του καναπέ. Απέναντι θα έρθει μία γιγαντιαία τηλεόραση. Φοβάσαι;
Ο λόγος μου είναι τόσο ταραγμένος!
Ω ανύπαρκτε θεέ, έχω τόσα μα τόσα, τόσα πολλά να σου πω. Τόσα να μοιραστώ από αυτά τα βαθιά που ούτε με εμένα πολλές φορές δεν τα μοιράζομαι... Οι τελευταίοι δύο μήνες... Αν κάποιος έκλεβε το κινητό μου πιστεύω θα τον έπιανε ένα κύμα συγκίνησης και θα μου το επέστρεφε με δάκρυα και μία συγγνώμη. Η τσαπατσουλοσύνη του γοργού καιρού μας, με έχει κάνει να απαθανατίσω μόνο μερικές στιγμές με την κάμερα του κινητού. Τι θα έβλεπε αυτός που θα το έκλεβε... Πόσες ζωές πέρασαν σε δύο ανάσες και πόσες ζωές ήρθαν... Τώρα θα περιμένεις λογικά να σου πω για την ζωή, την καινούργια. Θα σου πω μονάχα, προς το παρόν, ότι τρώει πολύ! Καταπίνει κάθε φορά καταλάθος το αγαπημένο τέρας του καθηγητή Δαμάσκηνου (όχι αυτού από το κλούντο). Χτυπάω τη ζωή ρυθμικά στην πλάτη για να το επιστρέψει. Το τέρας το λένε Μπέρπ και η ζωούλα το καταπίνει καταλάθος. Φταίει λίγο που κάθεται με ανοιχτό το στόμα, ή που τρώει λαίμαργα και πολύ γρήγορα. Φταίει λίγο και ο Μπέρπ που όλο είναι παιγνιδιάρης και παίζει κρυφτούλι από τον καθηγητή. Τέλος πάντων, ας μην σε μπλέξω ακόμα με αυτές τις παράξενες ιστορίες. Άλλωστε προς το παρόν δεν έχω πολύ χρόνο. Είναι περίοδος προσαρμογής και σε λίγο θα μπει η μέρα νούμερο: 19.
Απόψε όμως θα σου πω κάτι που ίσως σου έχω ξαναπεί. Πόσες φορές σου είπα άραγε πράγματα που σου έχω ξαναπεί; Τώρα πρέπει να κυνηγήσω άλλα πράγματα, για να μπορώ να έχω να σου λέω καινούργια. Αλλά νιώθω πως θέλω να το βγάλω από μέσα μου. Πιο πολύ γιατί βλέποντας τον σελιδοδείκτη, είδα ότι έχει γράψει κι αλλά βιβλία! Η συγγραφέας έχει γράψει άλλα δύο τουλάχιστον!
Ήταν απ'ό,τι διάβασα καλοκαίρι. Μισό λεπτό, πάω να δω την ημερομηνία! 30/6/2012 Έφερα το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μαζί μου. Αυτό το βιβλίο τόσα χρόνια προσπαθώ να το ξεφορτωθώ κι όλο κάπως τα καταφέρνει και μένει. Έμεινε λοιπόν ξανά στη νέα μου βιβλιοθήκη. Έδωσε διπλό πόλεμο! Γλίτωσε μέσα από την κούτα με τα βιβλία που είχα για να χαρίσω και γλίτωσε και από τη γυναίκα που με βοήθησε να βγάλω τη σκόνη από τα βιβλία προτού μπουν ξανά στη βιβλιοθήκη. Κι είχε πολλή σκόνη η ιστορία... Για ν'αλλάξει ριζικά, σηκώθηκε σκόνη παντού. Η βιβλιοθήκη δεν είναι νέα σου είπα ψέματα ξανά. Είναι η παλιά μου! Την έκοψα στη μέση. Κι έτσι έχω δύο, που ήταν μία, που θα είναι πάντα μία κι αυτό θα το ξέρω μόνο εγώ κι εσύ. Έδωσα σαν το βιβλίο κι εγώ έναν μικρό πόλεμο για την βιβλιοθήκη. Στη νέα μου ζωή μου είπαν να πετάξω τα βιβλία μου γιατί δεν χωράνε! Τα βιβλία μου! Οι καλύτεροί μου φίλοι! Η οικογένεια μου! Οι αναμνήσεις μου! Οι κύκλοι μου! Δεν χωράνε... Αλλά χώρεσαν, μαζί με το επιδαπέδιο φωτιστικό. Ανυπομονώ να χώνομαι και να χάνομαι σε αυτή τη γωνία. Το βιβλίο λοιπόν το πήρα από ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ. Στον πάνω όροφο υπήρχαν μερικοί διάδρομοι με βιβλία. Κάπου ανάμεσα στα βιβλία μία μεγάλη κυρία να κάθεται σε ένα γραφείο με μερικά βιβλία της δεξιά και αριστερά. Κανένας μπροστά της να ζητάει να υπογράψει η συγγραφέας το βιβλίο της. Κοιτάει χαμένη μπροστά. Δε θυμάμαι ακριβώς ποια μίλησε πρώτη στην άλλη. Με τα πολλά σχεδόν με παρακάλεσε να αγοράσω το βιβλίο της. Βιβλίο που δε θα αγόραζα ποτέ. Το αγόρασα όμως, δεν ξέρω αν ήταν από λύπηση, από αγάπη για το πάθος ενός ανθρώπου, από συμπαράσταση στην «αποτυχημένη συγγραφέα» που ταυτίστηκα μαζί της! Όταν μεγαλώσω, δεν ξέρω αν στο έχω ακόμα πει μα θέλω να γίνω μία αποτυχημένη συγγραφέας! Έγραψε στην πρώτη σελίδα η συγγραφέας «στην Έλενα εύχομαι όλα τα καλά. Υγεία, αγάπη και επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνει. Από καρδιάς.»
Ξύπνησε. Την τάισα. Έδωσε πίσω το τέρας, έκανε μπάνιο κι ήρθες κι εσύ! Τώρα κάθεστε στην άλλη γωνία μαζί! Στην γωνία του καναπέ. Απέναντι θα έρθει μία γιγαντιαία τηλεόραση. Φοβάσαι;
Ο λόγος μου είναι τόσο ταραγμένος!