είκοσι επτά άνθη

 Σκέψου πόσο εύκολα θα έφευγε το εννέα! Με τι ησυχία! Πια 27.
 Σήμερα φυσάει πάρα πολύ. Ο καφές τελείωσε και σκέφτομαι να πάω να πάρω άλλον έναν. Τη χρειάζομαι πολύ αυτή την ησυχία, όσο χρειάζομαι την ποιότητα, την ποσότητα, την καλή μουσική και το οξυγόνο.
 Με τη σειρά μου εγώ σκέφτομαι πόσο σταθερή είναι η σκιά μας όταν το φως πέσει «κατάλληλα» πάνω μας. Πόσο δεν έχουν αλλάξει το όνομά τους οι νότες και πως αν ενώσεις για παράδειγμα το μπλε με το κίτρινο, αυτό θα γίνεται πράσινο. Αυτές τις σταθερές ανυπομονώ να τις μοιραστώ μαζί σου. Μάλλον θα είσαι το ίδιο με έμενα τελικά. Έχουμε ακόμα λίγο καιρό πριν γνωριστούμε. Τώρα μονάχα από ένα παραθυράκι μπορώ να σε βλέπω που και που. Κατά τ'άλλα γράφω χιλιόμετρα, καφέδες και τσάι. Που και που πέφτω και σε κανένα μπισκοτάκι με ανθό αλατιού και κομμάτια σοκολάτας. Δε φοβάμαι κι αναπνέω γεμάτα. Προσπαθώ να μην με χάσω, δε θα με χάσω, αλλά που και που φοβάμαι μήπως δε σε βρω ποτέ. Μήπως τελικά υπάρχει τρύπα τόσο μαύρη.
 Όλα θα γίνουν αν εκεί που θες να πας κοιτάζεις. Χρειαζόμαστε μία στέγη, λίγη τακτοποίηση και χρόνο. Χρειάζομαι και λίγη ησυχία για να γίνω ανθός.