Να, ίσως τα τελευταία χρόνια άρχισα να θαυμάζω πιο πολύ τους ανθρώπους που παθιάζονται με κάτι. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, αρκεί να είναι πάθος. Ή να νομίζουν ότι είναι πάθος και να το αφήνουν να διεισδύει στη ζωή τους. Αρχίζουν τότε τα πράγματα και αποκτούν ένα χρώμα και βρίσκεις λόγους και σκαρώνεις παραμύθες.
Κι όταν το χρώμα του πάθους αλλοιώσει την παλέτα ολάκερη;
Σκεφτόμουν πάλι αυτά όσο οδηγούσα. Ανυπομονούσα τα χέρια μου να συναντήσουν τα πλήκτρα.
Και να γυρίζουν όλες οι πληροφορίες σαν παλαβές.
Το παραμύθι που θα ταξιδέψει στην Κύπρο, πώς θ' αρχίσει;
Λευκά στίγματα στα νύχια· σήμερα άλλα δύο ζωντανά επιβεβαίωσαν ότι όταν ήντουσαν πιο μικρά, παρατηρούσαν πιο συχνά αυτά τα λευκά στίγματα.
Αλήθεια, έτρωγες τα νύχια σου;
Έγλυφες τις μύξες σου;
Είχες καταπιεί ποτέ νύχι λευκά στιγματισμένο;
Κάνω παράξενα πράγματα τελευταία.
Και κάποιες μέρες, ωω (ποντάρω στο ανύπαρκτε) Θεέ, φέρω τόση ενέργεια. Νομίζω πώς η πόλη θα με ψάχνει. Πώς στήλες τύπου "σεβλέπωσεείδα" δέχονται κατά ριπάς τη δίψα του "θέλωνασεξαναδώ" για την περσόνα μου.
Κι ύστερα σκέφτομαι πώς ρουφάνε όλοι και όλα ενέργεια. Ύστερα τα περί ενέργειας μου φαίνονται πολύ γιόγκι μάστερ-φενκ σούι-τσεσπού μπλε κι ύστερα, ύστερα μα δεν υπάρχει ύστερα, σκέφτομαι πώς δεν μπορείς να εξαντλήσεις την ενέργεια από μία αυτόφωτη, ανεξάντλητη πηγή.
Κι ο χώρος... Ο χώρος τι αξία έχει; Είναι ίσως η ζωή, σαν ένα τεράριουμ και το ζωντανό που φιλοξενεί. Κάπου πίσω στο μυαλό μου υπάρχει η πληροφορία, πώς όσο πιο μεγάλο είναι, τόσο πιο πολύ θα μεγαλώσει. Ίσως είναι λάθος κι ίσως δε θα πρεπε να αναπαράγω αυτή την πληροφορία χωρίς να έχει γίνει μία διασταύρωση της.
Κι είπε περπατώντας "μπλα μπλα μπλα γιατί πίσω στο παρασκήνιο..." και φρίκαρε, γιατί συνειδητοποίησε ότι τα παρασκήνια είναι το "πίσω" και υπερέβαλε χρησιμοποιώντας δύο "πίσω" στην ίδια πρόταση. Ακόμα κι αν το ένα ήταν λανθάνον...
Κι ο ενδιαφέρων τύπος, τόσα χρόνια παίρνει Ω! Ω!
Και οι πτήσεις με ανταπόκριση, είναι πολύ ύπουλες, γιατί μία καθυστέρηση μπορεί να αλλάξει το πλάνο... Και ενώ ήταν λογικό, ήταν κάτι που το άφηνα να διαφεύγει. Όπως η πτήση για Ντουμπάι...
Και τα "και" αυτά τα "και". Το σύμπλεγμα με έναν συμπλεκτικό. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να έχει δικό του χώρο ας πούμε! Το έχει κερδίσει.
Στην αρχαία Ελλάδα, τιμωρούσαν ακόμα πιο σκληρά οποιοδήποτε έγκλημα διεπράχθη υπό την επήρεια αλκοόλ. Αν δεν ήσουν νηφάλιος... κανένα έλεος.
Και κάπου σε όλα αυτά αναρωτήθηκα για μία στιγμή αν ο "νυμφάλιος" είναι προϊόν ποιητικής αδείας και σχετίζεται κάπως έντεχνα με το επίπεδο καθαρότητας του οργανισμού και κάποια νύμφη ή αν πρέπει να μοιάσω στα υπόλοιπα ζωντανά που ξέρω και να σηκώνω τον δείκτη κραυγάζοντας τα λάθη των άλλων, χρωματίζοντας τα με κάτι φωσφοριζέ.
Μου είπε λοιπόν " Καπετάνισσα, μπορούσες να πεις από την αρχή ότι σε ενοχλεί αυτή η καμπυλότητα των γραμμών, τι έχεις πάθει;"
Τι έχω πάθει;
Άραγε...;
Δικό μου λάθος όμως. Εγώ δεν είμαι η πηγή; Μία πηγή δε θέλει πηγές. Τουλάχιστον όχι ζωντανά που του μοιάζουν.
Λίγα λεπτά αργότερα, όταν σήκωσα τον δείκτη, τάχα μου για να φέρω το σκορ ισοπαλία, διόρθωσα την πενθήμερη πενταήμερη του. Ήταν πια περιχαρής...
Είχα συνέλθει.
Μα δε νιώθω καλά έτσι με τον δείκτη ανεβασμένο.
Κάτι μέσα μου κλωτσάει όταν κάτι χωλαίνει στα κοινώς συμφωνηθέντα. Είτε πρόκειται για κώδικες επικοινωνίας, είτε για κώδικες συμπεριφοράς, κλωτσάει. Αλλά δε μπορώ παρά να το αφήσω να χαθεί. Κάθε μέρα εκτιθέμεθα άλλωστε, δε χρειάζονται δείκτες.
Δε θέλω να νιώθω λάθη, σίγουρα. Θέλω στα κοινώς συμφωνηθέντα να μου μιλάτε για τα λάθη μου, τεκμηριωμένα παρακαλώ. Και θέλω έμμεσα να σας πω να κάνετε μία στροφή προς τα μέσα σας. Εσείς που είστε σχεδόν πάντα σίγουροι για κάτι και τόσο βέβαια απαντάτε, δίνετε λύσεις, διαγνώσεις, θεραπείες, συμβουλές, εσείς που φωνάζετε, που φωνάζετε λέξεις και λέξεις αδειανές και λάθος, εσείς που κοροϊδεύετε αυτούς που λένε "δεν ξέρω" και αυτούς που η "αναζήτηση" τους μαγεύει, εσείς που σηκώνεται το δάχτυλο και στολίζετε με επίθετα όχι τόσο ευγενικά, εσείς που το να φορέσετε του άλλου τα μάθια σας είναι πιο δύσκολο από το να δείτε τη ζωή του με τα δικά σας, εσείς ΕΣΕΙΣ.
Και μετά η ώρα πέρασε.
Η αρχή του Πεν, υπήρχε εκεί.
Έμαθα το: μότζο.
Οι μέρες περνούσαν διαβάζοντας κάτι παλιά γράμματα-θησαυρούς από το παζάρι.
Δημιουργικά μοντάροντας τον μούσο (μα τι ρατσισμός να μην υπάρχει αρσενικό). Κι αν μία γυναίκα, μισεί τις γυναίκες, δεν υπάρχει επίθετο θηλυκού γένους να της δώσεις. Μισογύνης. Δεν είναι ρατσισμός να μην υπάρχει εδώ το θηλυκό;
Κι εκείνος μου είπε ότι θα ασχοληθεί με την εικονογράφηση.
Και πιο παλιά εκείνη του είπε: Δεν θα πω σε κανέναν ποτέ ξανά «σ'αγαπώ»
...Και αφού εκείνη την ρώτησε αν πιστεύει στον «έρωτα» και πάλι δεν ήξερε τι να πει ακριβώς και πως να το πει, χάλασε δύο στιγμές να προβληματιστεί αν αυτό που του είπε κάποτε, ήταν μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες και ψέματα συγχρόνως που είχε ξεστομίσει μέχρι τότε.
Ύστερα, προβληματίστηκε, γιατί ενώ της είχε πει ότι ένα εγγλέζικο σημείο στίξης δεν είχε δουλειά σε ένα ελληνικό κείμενο, τα εισαγωγικά που χρησιμοποιούσε ήταν ξένα.
Τα σημεία στίξης είναι έντεκα;
Δε θυμάμαι ίσως κάτι άλλο...
Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι επανασυμπιέζονται αν κατέβεις απότομα από το μονόζυγο.
Ο κόκορας λάλησε και με ρωτάει «πώς αισθάνεσαι μωρή χαρχάλω;»
Η Καλυψώ Λάρα ζει.
Η Βροντούν και τα βραχιόλια της παράγουν ήχους ακόμα.
Τα Ημισκούμπρια παίρνουν τοίχους σβάρνα στο πέρασμά τους.
Όταν κοιμάμαι λέω πολλά.
Λες τελικά το πάθος μου να είναι το γράψιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά;
Υ.Γ. «Όσο πιο μεγάλο είναι, τόσο πιο πολύ θα μεγαλώσει»... Το τεράριουμ και το κενό ανάμεσα στο ζωντανό του ή το ζωντανό του επειδή ανασαίνει επαρκώς γνωρίζοντας ότι το τεράριουμ το έχει σίγουρα
αγκαλιά;
Υ.Υ.Γ. Τα «παράξενα πράγματα» δε σχετίζονται με μύξες και κατάποση ονύχων στιγματισμένων ή μη.
