ΣΚΗΝΗ 1η
Όλο σβήνω. Όλο γράφω. Τα μικρά μας, λένε πιο πολλά για 'μας απ' ότι τα μεγάλα μας. Μπαίνουμε σε κύκλους τις νύχτες και μας καταβροχθίζει η φωτιά. Στο δείχνω κάθε μέρα, αλλά κοιτάζεις. Δε βλέπεις. Κι ύστερα φορτώνεις και φορτώνεις. Μα πότε θα μάθεις να καταβροχθίζεις τη φωτιά; Πότε θα μάθεις ότι υπάρχουν κι άλλα σχήματα; Σας είπα σήμερα "Χθες από ένα μικρό τεστ, επιβεβαιώθηκε κάτι άλλο. Διαπιστώνω με λύπη ότι άνθρωποι "γυαλί" δεν υπάρχουν. 'Όλοι κρύβουν κάτι, όλοι σχολιάζουν κάτι κι όλοι έχουν μία τάση ως προς τη χειραγώγηση. Το άσχημο είναι ότι οι επικριτές είναι ταυτόχρονα και "θύτες". Βρίσκομαι σε μία θέση παρατήρησης αρκετό καιρό τώρα και από ένα σημείο και μετά η αλληλεπίδραση των ανθρώπων από αστεία γίνεται φορτική ακόμα και για τον ουδέτερο παρατηρητή! Αυτό με εξόργισε χθες! Η θαμπάδα. "Τραγική ειρωνεία" ο θεατρολογικός όρος! Κατά τ'άλλα, προσωπικά, δε μου συμβαίνει κάτι, απλώς δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ το πλήθος των πληροφοριών που έλαβα, που εν τέλει δεν αφορούν καν εμένα! Εύχομαι η ποιότητα των πρωταγωνιστών και της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης να αλλάξει προς το καλύτερο και να μην επικρατεί η κρυψίνοια η οποία οδηγεί αναγκαστικά σε διατήρηση πολλαπλών προσωπικοτήτων και κάποια στιγμή έρχεται η έκθεση. Γυαλί και χαμόγελο"
ΣΚΗΝΗ 2η
Παπάγι, είμαι χαρούμενη που σε έχω γνωρίσει. Σε 25' από τώρα στη γέφυρα μου έχω ραντεβού με τη σοφία. Ευελπιστώ σε ένα χαριτωμένο στοπ μόσιον. Έχεις κάνει κάποια παπαγιά πάλι κι εγώ σου κάνω χειρονομίες στην κάμερα. Με βλέπεις παπάγι; Φεύγω για να μην αργήσω! Η σοφία με περιμένει ψηλά, στην Ελπίδα.
ΣΚΗΝΗ 3η
Πάντα με τακτ! Οι σκηνές πρέπει τουλάχιστον να έχουν τσαχπινιά και τακτ! Έχει φωτογραφία... Παρακαλώ όπως επαναλάβετε τη ΣΚΗΝΗ 1.