"Ρε φίλε, γουστάρω τόσο πολύ το μυαλό της" του είπε εκείνο το βράδυ στο παγκάκι...
_ Όχι, όχι. Πρώτα πρέπει να ερωτευτείς τα μάθια της. Τα μάθια της βέβαια δεν κοιτάζουν στο ίδιο σημείο και τα δύο ταυτόχρονα. Και τα μαλλιά της, δεν μοιάζουν με πριγκίπισσας. Τα πόδια της είναι παχουλά. Όταν γελάει φαίνονται τα ούλα της και μοιάζει με κόρνα που πνίγεται. Και έχει μία τεράστια μύτη ένα τεράστιο αυτί και μία ελιά πάνω από τα χείλη με μία τρίχα στην κορυφή της.
_ Ρε φίλε, γουστάρω τόσο πολύ το μυαλό της
_ Όχι, όχι. Πρέπει πριν φτάσεις εκεί, να αγαπήσεις την παγωμένη της καρδιά και τις άσχημες αναμνήσεις που την τυλίγουν. Πρέπει να την γδύσεις και να την ντύσεις με καινούργια ρούχα ζεστά, μα στην όψη να θυμίζουν καλοκαίρι.
_ Ρε φίλε, γουστάρω τόσο πολύ το μυαλό της
_ Όχι, όχι. Πρέπει να αγαπήσεις το περιτύλιγμα πριν φτάσεις στην ουσία που ρίχνει χρώμα στους δικούς σου φόβους
_ Δεν είμαι ευγενικός;
_ Η ευγένεια είναι καθολική... Νοοτροπία, όχι δώρο που χαρίζεις επιλεκτικά. Δώρο που έχεις χαρίσει στον εαυτό σου πρώτα απ'όλα.
_ Μα, έτσι θα γίνω monochrome
_ Μην περιμένεις αντίποινα. Το πιο μεγάλο πλήγμα θα είναι όταν το μυαλό της σε αφήσει. Δε θα γίνει όπως εσύ, δε θα φερθεί όπως φέρεσαι για να σε πονέσει... Το πιο μεγάλο πλήγμα θα είναι κάτι που δεν άγγιξε ποτέ το "εγώ" σου, να ταξιδέψει μακριά πριν προλάβεις καν να το αγγίξεις.
_ Μα, έτσι θα συνεχίσει να είναι πολύχρωμη
_ Η παλέτα είναι προσωπική... Παραμύθι, όχι δώρο που έχεις χαρίσει στον εαυτό σου. Αλλά δώρο που προσφέρεις απλόχερα, αλτρουιστικά.
_ Δεν έχω χρώμα;
_ Ναι, ναι! Μα έχει αγαπήσει το μαύρο περιτύλιγμά σου πριν φτάσει στην ουσία σου.
_ Ρε φίλε, γουστάρει το μυαλό μου;
_ Ναι! Έχει αγαπήσει την παγωμένη σου καρδιά και τις άσχημες αναμνήσεις σου που την τυλίγουν. Σε έχει γδύσει και σε ντύνει με καινούργια ρούχα ζεστά, που στην όψη τους θυμίζουν καλοκαίρι.
_ Ρε φίλε, γουστάρει το μυαλό μου;
_ Ναι. Και πρώτα ερωτεύτηκε τα μάθια σου. Τα μάθια σου βέβαια δεν κοιτάζουν στο ίδιο σημείο και τα δύο ταυτόχρονα. Και τα μαλλιά σου δε μοιάζουν με πρίγκιπα. Τα πόδια σου είναι κοντά. Όταν γελάς φαίνονται τα ούλα σου και ακούγεσαι σαν κόρνα που πνίγεται. Και έχεις και μία τεράστια μύτη και ένα τεράστιο αυτί και μία ελιά κάτω από τα χείλη με μία τρίχα στην κορυφή της.
...Κι ύστερα, σήκωσαν τα χέρια τους στον αέρα και κρατώντας τάχα ένα αόρατο πινέλο, άρχισαν από το παγκάκι να ζωγραφίζουν στον ουρανό της νύχτας φεγγάρια. Λάθος και σωστό δεν ήξερε κανείς ποιο φεγγάρι ήταν, αφού ο καθένας είχε το δικό του πινέλο και νοιαζόταν μονάχα για το δικό του φεγγάρι. Μείναν έτσι σιωπηλοί να ζωγραφίζουν στον ουρανό της νύχτας φεγγάρια, θυσιάζοντας τα "ευχαριστώ"...
...Ίσως κι όχι, αλλά κανείς ποτέ δεν έμαθε αφού οι σκέψεις τους δεν έγιναν ποτέ λόγια.
_ Ρε φίλε, γουστάρω τόσο πολύ το μυαλό της
_ Όχι, όχι. Πρέπει πριν φτάσεις εκεί, να αγαπήσεις την παγωμένη της καρδιά και τις άσχημες αναμνήσεις που την τυλίγουν. Πρέπει να την γδύσεις και να την ντύσεις με καινούργια ρούχα ζεστά, μα στην όψη να θυμίζουν καλοκαίρι.
_ Ρε φίλε, γουστάρω τόσο πολύ το μυαλό της
_ Όχι, όχι. Πρέπει να αγαπήσεις το περιτύλιγμα πριν φτάσεις στην ουσία που ρίχνει χρώμα στους δικούς σου φόβους
_ Δεν είμαι ευγενικός;
_ Η ευγένεια είναι καθολική... Νοοτροπία, όχι δώρο που χαρίζεις επιλεκτικά. Δώρο που έχεις χαρίσει στον εαυτό σου πρώτα απ'όλα.
_ Μα, έτσι θα γίνω monochrome
_ Μην περιμένεις αντίποινα. Το πιο μεγάλο πλήγμα θα είναι όταν το μυαλό της σε αφήσει. Δε θα γίνει όπως εσύ, δε θα φερθεί όπως φέρεσαι για να σε πονέσει... Το πιο μεγάλο πλήγμα θα είναι κάτι που δεν άγγιξε ποτέ το "εγώ" σου, να ταξιδέψει μακριά πριν προλάβεις καν να το αγγίξεις.
_ Μα, έτσι θα συνεχίσει να είναι πολύχρωμη
_ Η παλέτα είναι προσωπική... Παραμύθι, όχι δώρο που έχεις χαρίσει στον εαυτό σου. Αλλά δώρο που προσφέρεις απλόχερα, αλτρουιστικά.
_ Δεν έχω χρώμα;
_ Ναι, ναι! Μα έχει αγαπήσει το μαύρο περιτύλιγμά σου πριν φτάσει στην ουσία σου.
_ Ρε φίλε, γουστάρει το μυαλό μου;
_ Ναι! Έχει αγαπήσει την παγωμένη σου καρδιά και τις άσχημες αναμνήσεις σου που την τυλίγουν. Σε έχει γδύσει και σε ντύνει με καινούργια ρούχα ζεστά, που στην όψη τους θυμίζουν καλοκαίρι.
_ Ρε φίλε, γουστάρει το μυαλό μου;
_ Ναι. Και πρώτα ερωτεύτηκε τα μάθια σου. Τα μάθια σου βέβαια δεν κοιτάζουν στο ίδιο σημείο και τα δύο ταυτόχρονα. Και τα μαλλιά σου δε μοιάζουν με πρίγκιπα. Τα πόδια σου είναι κοντά. Όταν γελάς φαίνονται τα ούλα σου και ακούγεσαι σαν κόρνα που πνίγεται. Και έχεις και μία τεράστια μύτη και ένα τεράστιο αυτί και μία ελιά κάτω από τα χείλη με μία τρίχα στην κορυφή της.
 |
| Jean Benner, Salomé |
...Κι ύστερα, σήκωσαν τα χέρια τους στον αέρα και κρατώντας τάχα ένα αόρατο πινέλο, άρχισαν από το παγκάκι να ζωγραφίζουν στον ουρανό της νύχτας φεγγάρια. Λάθος και σωστό δεν ήξερε κανείς ποιο φεγγάρι ήταν, αφού ο καθένας είχε το δικό του πινέλο και νοιαζόταν μονάχα για το δικό του φεγγάρι. Μείναν έτσι σιωπηλοί να ζωγραφίζουν στον ουρανό της νύχτας φεγγάρια, θυσιάζοντας τα "ευχαριστώ"...
...Ίσως κι όχι, αλλά κανείς ποτέ δεν έμαθε αφού οι σκέψεις τους δεν έγιναν ποτέ λόγια.
